آگاهی، پیشگیری و مداخله اولیه برای بولیمیا

بولیمیا یا پرخوری عصبی می تواند هر فردی را بدون در نظر گرفتن سن یا جنس مبتلا کند. افزایش آگاهی در مورد واقعیت‌ها و خطرات پرخوری عصبی می‌تواند به افرادی که درگیر آن هستند کمک کند تا دسترسی بهتری به درمان داشته باشند. به عنوان یک اختلال پیچیده سلامت روان، بعید است که پرخوری عصبی به طور کامل ریشه کن شود. با این حال، افزایش آگاهی اولین قدم مهم برای کاهش شیوع آن است. خانواده ها و مدارس نیز می توانند کودکان و نوجوانان را آموزش دهند تا به جای مواجه شدن با اختلالات پرخوری به مقابله به آن ها بپردازند.

حقایق پشت پرده بولیمیا

انجمن ملی اختلالات خوردن، بولیمیا پرخوری عصبی را به عنوان یک اختلال خوردن جدی و بالقوه تهدید کننده زندگی تعریف می کند که با چرخه ای از پرخوری و رفتارهای جبرانی مانند استفراغ عمدی که برای خنثی کردن یا جبران اثرات پرخوری، همراه است. به عبارت دیگر مبتلایان به پرخوری عصبی معمولاً مقادیر زیادی غذا می خورند سپس به روش های مختلف برای کاهش اضطراب و احساس گناه مرتبط با پرخوری، پاکسازی می کنند. این یک اختلال بسیار منزوی کننده است که می تواند بر کار، مدرسه و روابط اجتماعی فرد تأثیر بگذارد.

بولیمیا اغلب با سایر شرایط و رفتارهای سلامت روان مانند افسردگی، اضطراب، خودآزاری و سوء مصرف مواد همراه است. افراد مبتلا به پرخوری عصبی گاهی دارای شاخص توده بدنی طبیعی هستند و به نظر  کم وزن نیستند. اگرچه این موضوع همیشه صحت ندارد اما می تواند به تشخیص اشتباه یا انکار وجود یک اختلال خوردن کمک کند.

یک تحقیق که در سال ۲۰۰۳ توسط محققان مؤسسه روانپزشکی پارناسیا در هلند انجام شد نشان داد که “نرخ شیوع پرخوری عصبی برای زنان جوان و مردان جوان به ترتیب ۱٪ و ۰.۱٪ بود.” محققان خاطرنشان کردند که این تنها مربوط به کسانی است که برای درمان به مراکز درمانی مراجعه کرده اند. اعداد واقعی احتمالاً برای هر دو جمعیت بسیار بیشتر است.

آگاهی در زمینه پزشکی

پرخوری عصبی اغلب زمانی که فرد علائمی را به پزشک عمومی ارائه می دهد اشتباه تشخیص داده می شود یا تشخیص داده نمی شود. این به این دلیل است که اختلالات خوردن اغلب در زمینه پزشکی به خوبی شناخته نشده است.

آنجلا گواردا، M.D. از بیمارستان جانز هاپکینز، توضیح می دهد که متخصصان پزشکی باید از علائم فیزیکی احتمالی اختلالات خوردن، از جمله پرخوری عصبی، آگاه باشند. این علائم شامل عدم تعادل متابولیک و الکترولیت و همچنین ناهنجاری های گوارشی، زنان، عصبی، قلبی، غدد درون ریز و کلیوی است که مستقیماً با رفتارهای پرخوری و پاکسازی مرتبط است.

به گفته دکتر گواردا، متخصصان پزشکی باید مستقیماً در مورد رفتارهای غذایی، الگوهای غذا خوردن و اضطراب در مورد وزن از بیمار سؤال کنند؛ حتی اگر بیمار وجود پرخوری عصبی را انکار کند یا سعی کند علائم را پنهان کند، ترکیب علائم فیزیکی و  اختلال خوردن که از طریق این خط پرسش تعیین می‌شود، می‌تواند به پزشک اجازه دهد تشخیص دهد یا فرد را به یک متخصص اختلال خوردن ارجاع دهد.

پیشگیری و مداخله اولیه

رفتارهای پرخوری و پاکسازی ریشه اصلی اختلال پرخوری نیستند، بلکه نشانه‌های اصلی اضطراب، افسردگی، احساس بی ارزشی، استرس پس از سانحه یا سایر احساسات ناخوشایند هستند. پرداختن و رسیدگی به این احساسات در همان ابتدا می تواند فرد را با ابزارهای مقابله ای مسلح کند تا احتمال بروز رفتارهای غذایی نامنظم را کاهش دهد.

تغییر سبک زندگی و حضور در اجتماع و کمتر در مورد غذا صحبت کردن نیز پتانسیل کاهش شیوع اختلالات خوردن را دارد. برخی از سطوح اختلال در غذا خوردن و ورزش اجباری تبدیل به یک هنجار شده است که برای هر کسی خطرناک است، به ویژه کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا به اختلال خوردن هستند.

حمایت و افزایش آگاهی عموم مردم در مورد علائم هشدار دهنده اختلال خوردن می تواند وسیله ای برای پیشگیری باشد. در حالی که ممکن است جلوگیری از پرخوری عصبی به طور کلی دشوار باشد، اما می توان آگاهی را افزایش داد و کسانی را که در تلاش برای دریافت کمک هستند تشویق کرد.

اگر متوجه شدید که یکی از دوستان یا اعضای خانواده با افکار و رفتارهای مشخصه پرخوری عصبی دست و پنجه نرم می کند، کمک گرفتن از متخصصین برای روند بهبودی آنها بسیار مهم است. مداخله زودهنگام شانس فرد را برای بهبودی کامل و پایدار افزایش می دهد. همچنین آسیب طولانی مدتی را که پرخوری، پاکسازی و رفتارهای مرتبط با آن بر بدن وارد می کند، کاهش می دهد.

قبل از شروع درمان پرخوری یا پرخوری عصبی میتوانید با

 تهیه برنامه غذایی پرخوری عصبی از اینجا

بمدت دوهفته شروع درمان را امتحان نمایید. این برنامه غذایی تا حدود زیادی پرخوری اولیه را متوقف می کند.