تقریباً ۳۰٪ از زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی (و تا ۶۵٪ از تمام بیماران مبتلا به اختلال خوردن) سابقه سوء استفاده و آزار جنسی در دوران کودکی را گزارش می کنند .این درصد قابل مقایسه با میزان سوء استفاده جنسی گزارش شده توسط بیماران مبتلا به سایر بیماری های روانپزشکی است. برخی از مطالعات گزارش می دهند که سابقه سوء استفاده جنسی در بین بیمارانی که پرخوری یا پاکسازی می کنند بیشتر از بیماران مبتلا به بی اشتهایی محدودکننده است.
به نظر می رسید چندین الگوی رفتاری مربوط به آزار جنسی قبلی باشد. در یکی، اختلال خوردن برای تغییر تصویر بدنی بیمار و در نتیجه دفاعی در برابر سوء استفاده در آینده مورد استفاده قرار می گیرد. رفتارهای دیگری که به طور خاص در زنان مبتلا به بولیمیا رخ می‌دهد، با فرافکنی خشم سرکوب‌شده نسبت به شخصیت‌های مقتدری که اورا آزار داده اند( از طریق رفتار جبرانی استفراغ عمدی) مرتبط است.
ضروری است که مسائل جنسی در مراحل اولیه درمان بیماران مبتلا به اختلالات خوردن مورد توجه قرار گیرد. افشای اطلاعات اغلب دشوار است، به ویژه در شرایط سرپایی که بیمار در خانه با خانواده خود زندگی می کند. معمولاً در چنین مواردی تا مراحل بعدی درمان یا تا زمانی که بیمار در بیمارستان بستری شود، رخ نمی دهد.
هنگامی که افشا رخ می دهد، معمولاً یک تغییر چشمگیر در بیمار مشاهده می شود و درمان مؤثرتر می شود. از آنجایی که بیمار با مسائل آزار جنسی سروکار دارد، دیگر نیازی به انکار تمایلات جنسی خود یا تنبیه خود یا دیگران ندارد. مسائل مربوط به احساس گناه، افسردگی، خشم سرکوب شده، عزت نفس پایین، انزوای اجتماعی و نارسایی مهم هستند و باید در طول دوره درمان با بیماران مورد آزار جنسی مورد توجه قرار گیرند.
سوء استفاده جنسی، آزار و اذیت جنسی، و سایر منابع تروما به عنوان یک عامل خطر برای اختلال در غذا خوردن و اختلال تصویر بدن در نظر گرفته می شود. با این حال، سابقه سوء استفاده جنسی در همه بیماران مبتلا به اختلالات خوردن دیده نمی شود و برعکس، همه افراد با سابقه سوء استفاده جنسی به بی اشتهایی یا سایر اختلالات خوردن مبتلا نمی شوند.
منبع:
مخالفم
کاملا موافقم