در واقع، این یک تصور غلط رایج است. اجازه دهید به روشن شدن تمایز بین بی اشتهایی و پرخوری عصبی کمک کنم، رفتارهای مرتبط با بی اشتهایی و پرخوری عصبی اغلب مشابه هستند. عامل متمایز کننده بین این دو بیماری میزان کاهش وزن در بیمار است. تشخیص بی اشتهایی فقط برای یک بیمار کم وزن اعمال می شود. به عنوان مثال، فردی که درگیر پرخوری یا پاکسازی است که کمتر از ۸۵ درصد وزن طبیعی مورد انتظار خود وزن دارد، معیارهای تشخیصی بی اشتهایی عصبی را برآورده می‌کند، در حالی که یک فرد با وزن طبیعی که رفتاری مشابه دارد، مبتلا به پرخوری عصبی تشخیص داده می‌شود.
حدود ۴۰ تا ۶۰ درصد از افرادی که به دنبال درمان بی اشتهایی هستند ممکن است رفتارهای پرخوری/ پاکسازی داشته باشند، بنابراین در حالی که این رفتارها معمولاً منحصر به پرخوری عصبی هستند، در واقع در بی اشتهایی نیز نسبتاً رایج هستند.
در واقع، زمانی که فرد دچار کمبود وزن شدید است، ممکن است بی اشتهایی عصبی تشخیص داده شود، اما اگر علائم پس از افزایش وزن ادامه پیدا کند، تشخیص پرخوری عصبی دریافت می شود. تحقیقات نشان داده است که تقریباً ۲۰ تا ۵۰ درصد از بیمارانی که مبتلا به بی اشتهایی تشخیص داده شده اند، در برخی مواقع مبتلا به پرخوری عصبی تشخیص داده می شوند، در حالی که تقریباً ۲۵ تا ۳۰ درصد از مبتلایان به پرخوری عصبی دارای سابقه بی اشتهایی هستند. باز هم، عامل اصلی تمایز این است که چقدر کاهش وزن رخ داده است.
در هر دو صورت فرد مبتلا نیازمند درمان مناسب است. برای شروع درمان به صفحه رزرو نوبت مشاوره مراجعه نمایید.