آیا شما هم دائم میخواهید وزن تان را اندازه بگیرید؟ یا مثلا میزانی که پیاده روی میکنید یا کالری که می سوزانید را ؟ در این مقاله به این سوال که «مچ بند هوشمند و اپلیکیشنهای تناسب اندام چه تاثیری بر اختلالات خوردن دارند؟» می پرداریم.
مچ بند هوشمند و اپلیکیشنهای تناسب اندام در سال‌های اخیر به ابزاری محبوب برای مدیریت وزن، رژیم غذایی، و فعالیت بدنی تبدیل شده‌اند. این برنامه‌ها با ارائه ویژگی‌هایی مانند شمارش کالری، ثبت تمرینات ورزشی، و تنظیم اهداف کاهش وزن، به میلیون‌ها کاربر کمک می‌کنند تا سبک زندگی سالم‌تری داشته باشند. با این حال، استفاده نامتعادل از این ابزارها می‌تواند به شکل غیرمنتظره‌ای به اختلالات خوردن دامن بزند.
اختلالات خوردن، از جمله بی‌اشتهایی عصبی (آنورکسیا)، پرخوری عصبی (بولیمیا)، و اختلال پرخوری، شرایط روانی جدی هستند که با الگوهای غذایی نامنظم و نگرش بیمارگونه به وزن و بدن همراهند. این اختلالات ریشه در عوامل ژنتیکی، روانی، و اجتماعی دارند و می‌توانند عواقب فیزیکی و روحی شدیدی به همراه بیاورند.
آشنایی با مچ بند هوشمند و اپلیکیشنهای تناسب اندام
در مورد اینکه آیا مچ بند هوشمند و اپلیکیشنهای تناسب اندام می توانند اختلالات خوردن را تشدید کنند یا نه بحث های زیادی وجود دارد. حداقل این توافق وجود دارد که این ردیاب های تناسب اندام برای برخی افراد ، باعث ایجاد اختلال خوردن می شوند.
برخی استدلال می کنند که تمرکز وسواسی روی اعداد و ارقام مربوط به ردیابی تناسب اندام می تواند باعث ایجاد رابطه ناسالم در ورزش شود . به این دلیل که توجه بیشتر به آمار و ارقام ورزش (کالری سوخته شده ، کیلومترهای دویده شده ، قدم های برداشته شده) فرد را از بدن خود بیگانه می کند.
نگرانی ها و فرضیه مضر بودن ردیاب های تناسب اندام در اختلالات خوردن
یکی از بزرگترین نگرانیهای مربوط به ردیابهای تناسب اندام مانند مچ بند هوشمند، تأکید آنها بر روی اعداد است . رها شدن از بند اعداد چیزی است که در درمان فرد مبتلا به اختلال خوردن ضروری است. تعیین مقدار کالری سوزانده شده و اقدامات انجام شده برای فردی که از اختلال خوردن بهبود می یابد به اندازه کافی خطرناک است. با این حال ، ممکن است این اعداد بیش از آنچه که در نظر گرفته شده است نمادین شوند.
کاربران دچار اختلال خوردن احتمالاً ارزش شخصی خود را با توانایی رسیدن به این اعداد ایده آل گره می زنند. درمانجو ممکن است دیگر کاهش وزن یا شمارش کالری مصرفی خود را متوقف کرده باشد ، اما شمارش کالری که می سوزاند نیز می تواند به همان اندازه خطرناک باشد.
این ردیاب ها مانند مچ بند هوشمند همچنین به کاربران انگیزه می دهند که خودشان را تحت فشار قرار دهند. اگر کاربران این کار را به اندازه کافی انجام ندهند ،به آنها اعلان میشود که هر ساعت “حرکت” کنند. احساس گناه و عدم موفقیت که می تواند ناشی از عدم دستیابی به یک هدف عددی باشد نیز می تواند با ایجاد احساس “تنبلی” در کاربر رخ دهد.
رقابت ذاتی در به اشتراک گذاشتن آمار ورزش توسط اکثر برنامه های ردیابی تناسب اندام ممکن است نگرشی ناسالم را نسبت به ورزش تشویق کند . آنها دائماً از کاربران می خواهند فعالیت خود را افزایش دهند و به رکوردهای جدیدتر برسند. نگارنده این مقاله معتقد است مچ بند هوشمند و ابزارهای ردیاب سلامت با رویکرد کمال گرایانه ورقابتی به فعالیت بدنی موجب ایجاد اضطراب در برخی افراد در صورت عقب ماندن از اهداف تعیین شده، می شوند. البته تا همین اواخر بیشتر اینها حدس و گمان بود.
ویژگی‌های اپلیکیشن‌ها و مچ بندهای هوشمند که ممکن است خطرآفرین باشند
شاهد علمی تاثیر مچ بند هوشمند و ردیاب تناسب اندام بر اختلال خوردن
این فرضیه که مچ بند هوشمند و ردیاب های تناسب اندام وسواس به غذا و بدن را تشویق می کنند ، مطرح شده و شواهدی در تایید آن وجود دارد. (فقط کافی است اصطلاحات “ردیاب تناسب اندام” و “اختلال غذا خوردن” را در گوگل جست و جو کنید تا داستانهای شخصی تأیید کننده این فرضیه را پیدا کنید).
یک مطالعه توسط کورتنی سی سیمپسون و سوزان ای مازئو برای بررسی تاثیر ردیاب های تناسب اندام در اختلالت خوردن انجام شده است.سیمپسون و مازئو ۴۹۳ دانشجوی کارشناسی (۳۴۵ زن و ۱۴۸ مرد) را جهت بررس برگزیدند .
آنها پرسشنامه اندازه گیری علائم اختلال خوردن را پر کردند (پرسشنامه آزمون اختلال خوردن ، EDE-Q). سپس از آنها پرسیده شد که آیا آنها از هر نوع فناوری ردیابی تناسب اندام (از FitBits فانتزی گرفته تا مچ بند هوشمند یا گام شمار استاندارد) و همچنین ابزارها یا برنامه های ردیابی کالری (مانند MyFitnessPal) استفاده می کنند یا نه. آنچه آنها دریافتند این بود که ، برای برخی از کاربران ، ردیاب های تناسب اندام در واقع می توانند بیش از سود به آنها آسیب برسانند.
با این حال ، نویسندگان مقاله فوق یادآوری می کنند که “فناوری ردیابی خود ذاتاً مضر نیست”. به عبارت دیگر: امتحان کردن یک ردیاب تناسب اندام لزوماً اختلالی در خوردن ایجاد نمی کند. افراد مبتلا به اختلالات خوردن یا رفتارهای آشفته خوردن ممکن است در وهله اول بیشتر به دنبال ردیابی تناسب اندام باشند. شاید آسیب پذیری آنها نسبت به باورها و رفتارهای آشفته پیرامون غذا و ورزش موجب شود آنها برای استفاده از دستگاهی که بطور وسواسی اعداد و ارقام کالری را یادآوری کند،ترغیب شوند.
بنابراین اگر ردیاب های تناسب اندام می توانند علائم اختلال خوردن را در افرادی که در معرض خطر ابتلا به آنها هستند تشدید کنند ، اما نباید آنها را تهدیدی برای جامعه در کل دانست. همانطور که سیمپسون و مازئو پیشنهاد می دهند ، متخصصان تغذیه و تناسب اندام بهتر است “قبل از توصیه به استفاده از مچ بند هوشمند و دستگاه های ردیابی سلامت برای مدیریت وزن ، نگرش ها و رفتارهای مربوط به اختلالات خوردن را ارزیابی کنند.
مسئولیت توسعه‌دهندگان اپلیکیشن های تناسب اندام ، سازنده های مچ بند هوشمند و کاربران
منابع:
- Fitness trackers and eating disorders – is there a link?
- ?Do fitness trackers have an impact on eating disorders
- ?Do Fitness Trackers Impact Eating Disorder Recovery
- ?Do Fitness Trackers Promote Eating Disorders
- .Calorie counting and fitness tracking technology: Associations with eating disorder symptomatology
