دارو برای پرخوری عصبی مؤثر است و ممکن است به عنوان بخشی از درمان چندوجهی در رژیم درمانی گنجانده شود. داروهای ضد افسردگی به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته‌اند و معمولاً به دلیل اثربخشی و تحمل نشان‌داده‌شده‌شان، داروهای انتخابی هستند.
نوروبیولوژی پرخوری عصبی و مکانیسم اثر درمانی دارویی شناخته نشده است. یک فرضیه این است که مسیرهای سروتونین سیستم عصبی مرکزی حداقل در برخی از بیماران مختل شده است.
استفاده از دارو برای پرخوری عصبی در اینجا بررسی شده است. اپیدمیولوژی، نوروبیولوژی، ویژگی‌های بالینی، ارزیابی، تشخیص، سایر درمان‌ها و پیامدها، و عوارض پزشکی پرخوری عصبی و مدیریت آنها به طور جداگانه مورد بحث قرار گرفته است.
برای ویزیت توسط روانپزشک کلیک نمایید
تشخیص پرخوری عصبی
ویژگی‌های اصلی پرخوری عصبی عبارتند از پرخوری (یعنی خوردن مقداری غذایی که قطعاً بیشتر از چیزی است که بیشتر افراد در شرایط مشابه می‌خورند)، رفتار جبرانی نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن (مانند استفراغ خودساخته) و خود ارزیابی (ارزش خود) که به طور نابجا تحت تأثیر وزن و شکل بدن است.
نکات لازم و مهم در تجویز دارو برای پرخوری عصبی
استفاده از دارو برای پرخوری عصبی مؤثر است و ممکن است به درمان خط اول که شامل توانبخشی تغذیه به همراه روان درمانی است اضافه شود . توانبخشی تغذیه ای با هدف بازگرداندن یک الگوی غذایی ساختاریافته و ثابت، به طور معمول سه وعده غذایی و دو میان وعده در روز است . درمان شناختی-رفتاری و روان درمانی بین فردی می تواند به طور موثری توانبخشی تغذیه ای را تسهیل کند. اگر توانبخشی تغذیه ای و روان درمانی تخصصی در دسترس نباشد، درمان دارویی به تنهایی معقول است.
موارد مصرف دارو برای پرخوری عصبی
دارودرمانی همراه با توانبخشی تغذیه و روان درمانی برای درمان پرخوری عصبی و همچنین اختلالات اضطرابی همراه و اختلالات افسردگی تک قطبی نشان داده شده است. با این حال، اگر توانبخشی تغذیه ای و روان درمانی در دسترس نباشد، دارو برای پرخوری عصبی به تنهایی همراه با کتاب های کار خودیاری و مطالب آموزشی برای مطالعه بیماران و اعضای خانواده معقول است.
اصول کلی دارودرمانی پرخوری عصبی
هدف درمان – هدف درمان بهبودی است، یعنی پرهیز از پرخوری و پاکسازی. با این حال، بسیاری از مقامات کاهش ۵۰ تا ۷۵ درصدی در دفعات پرخوری و پاکسازی را به عنوان یک پاسخ بالینی معنادار به دارودرمانی می‌دانند. پزشکان باید به طور منظم بیماران با پرخوری و پاکسازی باقیمانده را تحت نظر داشته باشند زیرا ادامه علائم حتی در سطوح به طور قابل توجهی کاهش یافته خطر قابل توجهی برای عود دارد.
ارزیابی قبل از درمان – قبل از دارودرمانی، پزشک باید مسائل زیر را که بر انجام و نحوه انجام دارودرمانی تأثیر می‌گذارد، ارزیابی کند:
- نیت در مورد بارداری
- فراوانی پرخوری و دفعات پاکسازی
- زمانی از روز که بیمار استفراغ می کند (اگر این رفتار جبرانی نامناسبی است که برای جلوگیری از افزایش وزن استفاده می شود)
- نگرانی بیش از حد در مورد وزن و شکل بدن
- آسیب شناسی روانی همراه، مانند اختلالات اضطرابی و افسردگی
- عملکرد جنسی
- آسیب روانی اجتماعی
بیمارانی که قصد باردار شدن دارند باید به جای دارو برای پرخوری عصبی برای درمان خط اول با توانبخشی تغذیه و روان درمانی ارجاع داده شوند. فراوانی پایه پرخوری و رفتار جبرانی نامناسب، و همچنین سطح سایر آسیب شناسی روانی، شاخصی برای ردیابی پیشرفت ارائه می دهد. برای تسهیل جذب، دارو باید حداقل ۳۰ دقیقه قبل از استفراغ مصرف شود. ارزیابی عملکرد جنسی پایه برای تشخیص اختلال عملکرد جنسی ناشی از دارو برای پرخوری عصبی از اختلال عملکرد جنسی که به عنوان علامت پرخوری عصبی رخ می دهد مفید است.
عوارض جانبی نامطلوب – برای افزایش پایبندی به داروها، پزشکان باید به بیماران بگویند که عوارض جانبی ممکن است قبل از اثرات درمانی ظاهر شوند و بسیاری از عوارض جانبی گذرا هستند.
تغییر وزن به عنوان یک عارضه جانبی – تغییر وزن ناشی از دارو برای پرخوری عصبی مشکلی برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی است که طبق تعریف بیش از حد بر وزن و شکل بدن تمرکز می کنند و تلاش های نامناسبی برای کاهش وزن انجام می دهند. در بحث تغییر وزن به عنوان بخشی از رضایت آگاهانه، پزشکان باید از بیماران در مورد ترس آنها از افزایش وزن سؤال کنند و همچنین توضیح دهند که توقف پاکسازی معمولاً منجر به افزایش وزن نمی شود .
داروهای ضد افسردگی می توانند باعث افزایش وزن شوند. سه حلقه‌ای و مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز بیشتر از مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین باعث افزایش وزن می‌شوند. درمان طولانی‌مدت با مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است منجر به افزایش وزن شود، اگرچه ممکن است در طول دو تا سه ماه اول درمان، تغییرات اندکی یا بدون تغییر وزن مشاهده شود . در مطالعه‌ای بر روی فلوکستین، پاروکستین و سرترالین، به نظر می‌رسد که پاروکستین بیشترین افزایش وزن را دارد .
توپیرامات، یک درمان خط سوم، می تواند باعث کاهش وزن در بیماران مبتلا به پرخوری عصبی شود . بیمارانی که چاق، اضافه وزن یا در محدوده طبیعی قرار دارند، ممکن است از کاهش وزن استقبال کنند. با این حال، کاهش وزن برای بیمارانی که کمبود وزن دارند یا در محدوده نرمال قرار دارند یک مشکل است و علاوه بر این، ممکن است آسیب شناسی روانی اختلال خوردن در مورد وزن بدن را تشدید کند.
عوارض جانبی جدی – داروهای ضد افسردگی ممکن است عوارض جانبی جدی ایجاد کنند، از جمله خطر احتمالی افزایش خودکشی در بزرگسالان جوان. بوپروپیون ممکن است باعث تشنج در بیماران مبتلا به پرخوری عصبی شود و منع مصرف دارد. مهارکننده های مونوآمین اکسیداز می توانند باعث ایجاد بحران هایپرآدرنرژیک شوند.
خودکشی – نگرانی هایی در مورد ارتباط بین داروهای ضد افسردگی و خودکشی (افکار خودکشی، اقدام آماده سازی، تلاش یا مرگ) مطرح شده است. ممکن است یک اثر خاص سنی وجود داشته باشد، به طوری که داروهای ضد افسردگی خطر خودکشی را در بیماران ۱۸ تا ۲۴ ساله افزایش دهند.
خط اول – ما فلوکستین SSRI را به‌عنوان درمان خط اول دارو برای پرخوری عصبی پیشنهاد می‌کنیم زیرا اثربخشی آن برای علائم رفتاری و شناختی پرخوری عصبی و همچنین تحمل آن است .
پزشکان باید فلوکستین را با دوز اولیه ۲۰ میلی گرم در روز برای هفته اول تجویز کنند و بسته به پاسخ درمانی، تحمل و فوریت بالینی با افزایش ۲۰ میلی گرم در روز هر هفته به دوز هدف ۶۰ میلی گرم در روز افزایش دهند. .
فلوکستین بهترین داروی مطالعه شده برای پرخوری عصبی در بزرگسالان است، اما کارآزمایی‌ها معمولاً کوچک بوده و با نرخ بالای ترک تحصیل محدود شده‌اند و فلوکستین را فقط با دارونما به جای سایر داروها مقایسه کرده‌اند. فلوکستین محدودیت غذایی، اشتغال ذهنی به غذا و نگرانی و نارضایتی بیش از حد از وزن و شکل بدن را بهبود می بخشد. برخی کارآزمایی‌ها نشان دادند که فلوکستین علائم افسردگی را کاهش می‌دهد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌شده چندگانه نشان داده‌اند که دوز هدف فلوکستین در پرخوری عصبی ۶۰ میلی‌گرم در روز است که بالاتر از دوز استاندارد برای افسردگی اساسی است .
فلوکستین همچنین خط اول درمان برای بیمارانی است که به اندازه کافی به روان درمانی پاسخ نمی دهند. بر اساس تجربه بالینی ما، اگر روان درمانی فایده کمی داشته باشد یا هیچ فایده ای نداشته باشد، باید با تغییر بیماران به دارو درمانی قطع شود. اگر روان درمانی فوایدی را به همراه داشت، فلوکستین باید اضافه شود.
عوارض جانبی – برای افزایش پایبندی، پزشکان باید به بیماران بگویند که عوارض جانبی ممکن است قبل از اثرات درمانی ظاهر شوند و بسیاری از عوارض جانبی گذرا هستند. فلوکستین و سایر داروهای SSRI که برای پرخوری عصبی استفاده می شوند می توانند همان عوارض جانبی را ایجاد کنند که معمولاً در استفاده بالینی عمومی رخ می دهد.
یکی از عوارض جانبی رایج SSRI ها اختلال عملکرد جنسی است .در زنان، این تا حد زیادی به صورت کاهش میل جنسی و تداخل با ارگاسم، و برای مردان، اختلال نعوظ ظاهر می شود. با این حال، افکار ناسازگار در مورد وزن و شکل بدن که به عنوان بخشی از پرخوری عصبی رخ می دهد نیز می تواند در عملکرد جنسی اختلال ایجاد کند. بنابراین، تعیین اینکه آیا اختلال عملکرد جنسی یک عارضه جانبی SSRI است یا خیر، با ارزیابی عملکرد جنسی قبل از درمان دارویی تسهیل می شود. بر اساس تجربه بالینی ما، درمان موفق پرخوری عصبی اغلب اختلال عملکرد جنسی را که در ابتدا وجود دارد برطرف می کند.
خط دوم – برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی که فلوکستین را تحمل نمی کنند یا به آن پاسخ نمی دهند، دارو درمانی خط دوم دارو برای پرخوری عصبی یک SSRI دیگر است. ما معمولا از سرترالین استفاده می کنیم، اما یک جایگزین معقول اسیتالوپرام یا فلووکسامین است . SSRI ها انتخاب های خط دوم هستند زیرا نسبت به درمان های خط سوم بهتر تحمل می شوند . استفاده از SSRI ها به غیر از فلوکستین به عنوان درمان خط دوم با دستورالعمل های عملی متعدد مطابقت دارد.
با توجه به تجربه فلوکستین، منطقی است انتظار داشت که سرترالین، اسیتالوپرام یا فلووکسامین در دوزهای بالاتر از دوز معمولی که برای درمان افسردگی اساسی استفاده می‌شود، پاسخ بهتری ارائه دهند.
پاروکستین SSRI معمولا برای پرخوری عصبی به دلیل نگرانی در مورد افزایش وزن استفاده نمی شود.
علاوه بر این، سیتالوپرام SSRI به دلیل نگرانی در مورد اثرات نامطلوب قلبی، به ویژه در پرتو اختلالات الکترولیتی که می تواند در پرخوری عصبی رخ دهد، به طور کلی استفاده نمی شود.
خط سوم – برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی که داروهای خط اول و دوم را تحمل نمی کنند یا به آنها پاسخ نمی دهند، ما دارو درمانی خط سوم دارو برای پرخوری عصبی با داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، ترازودون، MAOIs و توپیرامات را پیشنهاد می کنیم. ترتیب اولویت بستگی به این دارد که آیا بیماران یک اختلال اضطراب همراه یا اختلال افسردگی تک قطبی دارند و آیا بیماران وزن نرمال پایینی دارند (مثلاً شاخص توده بدنی (ماشین حساب ۱) ≥۱۸.۵ و <22 کیلوگرم بر متر مربع).
برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی که نیاز دارو برای پرخوری عصبی در خط سوم دارند، و دارای اختلال اضطراب همراه یا اختلال افسردگی تک قطبی هستند، یا دارای وزن طبیعی پایین هستند، ترتیب اولویت ما تجویز دارو برای پرخوری عصبی به شرح زیر است :
- داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (مانند دزیپرامین یا نورتریپتیلین)
- ترازودون
- MAOI (مانند فنلزین)
- توپیرامات
برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی که نیاز به دارو برای پرخوری عصبی بعنوان خط سوم دارند، اما دارای اختلال اضطراب همراه یا اختلال افسردگی تک قطبی نیستند، و وزن نرمال پایینی ندارند، اولویت ما برای دارو برای پرخوری عصبی به شرح زیر است:
- توپیرامات
- داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای
- ترازودون
- MAOIs
استفاده از داروهای سه حلقه‌ای، ترازودون، MAOIs و توپیرامات بعنوان دارو برای پرخوری عصبی با دستورالعمل‌های تمرینی متعدد بر اساس کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی‌شده که اثربخشی آنها را نشان داده‌اند، مطابقت دارد . با این حال، این داروها به دلیل عوارض جانبی بالقوه متعدد، عموماً گزینه های خط سوم هستند. علاوه بر این، MAOIها به رژیم غذایی بدون تیرامین نیاز دارند. محدود کردن غذا در بیماران مبتلا به اختلالات خوردن، که معمولاً قوانین و محدودیت‌های رژیمی گسترده و خودساخته‌ای دارند که نیاز به درمان دارند، مشکل‌ساز است.
هنگام تغییر از درمان خط دوم به درمان های خط سوم تجویز دارو برای پرخوری عصبی یا بین درمان های خط سوم، معمولاً داروها را باریک تر می کنیم، به جز زمانی که به یک MAOI تغییر می کنیم. پزشکان باید با احتیاط بیماران را به MAOI یا از آن تغییر دهند زیرا تداخلات دارویی و دارویی می تواند باعث مسمومیت شدید، از جمله بحران فشار خون بالا یا سندرم سروتونین شود.
دوز سه حلقه‌ای، ترازودون، MAOIs یا توپیرامات برای درمان پرخوری عصبی معمولاً همان دوزی است که در عمل بالینی عمومی استفاده می‌شود. بیماران پرخوری عصبی که این داروها را دریافت می کنند، می توانند انتظار داشته باشند که با همان عوارض جانبی مواجه شوند که معمولاً در استفاده بالینی عمومی رخ می دهد.
شواهد برای اثربخشی گزینه های خط سوم برای پرخوری عصبی شامل کارآزمایی های تصادفی شده است:
برای بیمارانی که به هیچ یک از داروهای خط سوم پاسخ نمی دهند، ما معمولاً درمان با دارو برای پرخوری عصبی را قطع می کنیم.
اجتناب از بوپروپیون – بوپروپیون می‌تواند باعث تشنج در بیماران با علائم فعال پرخوری عصبی شود و بنابراین در بیمارانی که تشخیص فعلی یا قبلی بولیمیا عصبی (یا بی‌اشتهایی عصبی) دارند، منع مصرف دارد .
مدت زمان درمان با دارو برای پرخوری عصبی
در میان بیماران پرخوری عصبی حاد که پاسخ می دهند یا بهبود می یابند، ۳۰ درصد عود می کنند. بنابراین، اکثر مراجع به دارو درمانی حداقل ۶ تا ۱۲ ماه پس از پاسخ یا بهبودی ادامه می دهند. طول مدت دارو درمانی نگهدارنده برای هر بیمار متفاوت است، بسته به تعداد سالهایی که بیمار بیمار بوده و تعداد دوره های حاد و بستری شدن در بیمارستان رخ داده است. در ارزیابی مجدد نیاز به دارو هر ۶ تا ۱۲ ماه، پزشک باید ثبات بهبودی بیمار را نیز در نظر بگیرد. اگرچه درمان نگهدارنده با دارو برای پرخوری عصبی به وضوح عود را کاهش می دهد، قطع زودرس آن شایع است.
خلاصه و توصیه ها
- معیارهای تشخیصی برای پرخوری عصبی شامل پرخوری، رفتار جبرانی نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن، و خود ارزیابی است که به طور نابجا تحت تأثیر وزن و شکل بدن است.
- به نظر می رسد که دارودرمانی به تنهایی کمتر از روان درمانی به تنهایی مؤثر باشد و ترکیب این دو بهترین رویکرد به نظر می رسد. با این وجود، دارودرمانی برای پرخوری عصبی مؤثر است و ممکن است در رژیم درمانی اولیه، همراه با توانبخشی تغذیه و روان درمانی گنجانده شود. با این حال، اگر خدمات تغذیه ای تخصصی یا روان درمانی در دسترس نباشد، استفاده از دارودرمانی به تنهایی معقول است.
- برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی که تحت درمان دارویی هستند، ما فلوکستین را به عنوان درمان خط اول پیشنهاد می کنیم. دوز هدف ۶۰ میلی گرم در روز است.
- برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی که فلوکستین را تحمل نمی کنند یا به آن پاسخ نمی دهند، ما دارو درمانی خط دوم را با یک مهارکننده انتخابی متفاوت بازجذب سروتونین پیشنهاد می کنیم. ما معمولاً از سرترالین استفاده می کنیم، اما یک جایگزین معقول اسیتالوپرام یا فلووکسامین است. این داروها اغلب با دوزهای بالاتر برای پرخوری عصبی نسبت به درمان افسردگی اساسی تجویز می شوند.
- گزینه های دارویی خط سوم برای درمان با دارو برای پرخوری عصبی شامل سایر داروهای ضد افسردگی یا توپیرامات است. برای بیمارانی که دارای اختلال اضطراب همراه یا اختلال افسردگی تک قطبی هستند، یا دارای وزن نرمال پایین هستند، ترتیب اولویت ما برای درمان دارویی به شرح زیر است: داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، ترازودون، مهارکننده های مونوآمین اکسیداز یا توپیرامات. برای بیمارانی که اختلال اضطراب همراه یا اختلال افسردگی تک قطبی ندارند و وزن نرمال پایینی ندارند، ترتیب اولویت ما توپیرامات، سه حلقه‌ای، ترازودون یا مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز است .
- بوپروپیون در پرخوری عصبی منع مصرف دارد.
- بیماران مبتلا به پرخوری عصبی که تحت درمان با دارو برای پرخوری عصبی قرار می گیرند، می توانند انتظار داشته باشند که با همان عوارض جانبی مواجه شوند داروهای ضد افسردگی به طور کلی ممکن است خطر خودکشی را در بزرگسالان جوان افزایش دهند، اما شواهد روشنی وجود ندارد.
- عود پرخوری عصبی اغلب رخ می دهد. برای بیمارانی که به دارو برای پرخوری عصبی پاسخ می دهند یا با آن بهبود می یابند، ما به جای عدم درمان دارویی دارو درمانی نگهدارنده را پیشنهاد می کنیم. اگرچه درمان نگهدارنده از عود جلوگیری می کند، اما قطع زودهنگام آن شایع است، احتمالاً به دلیل تحمل ضعیف.
- طول مدت درمان با دارو برای پرخوری عصبی بصورت نگهدارنده بسته به عوامل بالینی متعددی متفاوت است. دارو درمانی نگهدارنده معمولاً برای حداقل ۶ تا ۱۲ ماه پس از پاسخ یا بهبودی تجویز می شود.
منبع:
https://academic.oup.com/ijnp/article/15/2/189/655539
برای رزرو نوبت ویزیت جهت درمان و دریافت دارو برای پرخوری عصبی میتوانید به صفحه رزرو نوبت مراجعه نمایید.
قبل از شروع درمان پرخوری یا پرخوری عصبی میتوانید با
تهیه برنامه غذایی پرخوری عصبی از اینجا
بمدت دوهفته شروع درمان را امتحان نمایید. این برنامه غذایی تا حدود زیادی پرخوری اولیه را متوقف می کند.