من از برنامه غذایی پرخوران گمنام استفاده می کنم، بنظر شما این روش جواب می دهد؟

قبل از اینکه بخواهیم درباره برنامه غذایی پرخوران گمنام صحبت کنیم، ضروری است صورت این پرسش شفاف تر شود. این روش قرار است جوابگوی چه مشکلی از نظر شما باشد؛ اختلال پرخوری؟افزایش وزن یا وزن بالا یا صرفا پرخوری؟ اختلال پرخوری طبق تعریف معیارهای تشخیص خود را دارد و ممکن است هر پرخوری یا غذا خوردن زیاد به نظر درمانجو یا اطرافیانش اختلال نباشند.

برنامه غذایی پرخوران گمنام

پرخوران گمنام (OA) یک مداخله ۱۲ مرحله ای با حمایت متقابل و کمک مشترک برای افرادی است که خود را دارای روابط مشکل دار با غذا یا خوردن می دانند. اعضای پرخوران گمنام از دوازده قدم، نه ابزار، و دوازده سنت پرخور های گمنام، برگرفته از الکلی‌های گمنام (AA)، برای حمایت از یکدیگر در بهبودی از روابط ناسالم با غذا و تصویر بدن استفاده می‌کنند.
از دیدگاه پرخوران گمنام اختلال پرخوری – مانند اختلالات مرتبط با مواد و اعتیاد – به عنوان یک اختلال عود کننده مزمن توصیف شده است که با مشغله و ولع، اختلال در کنترل مصرف و اختلال اجتماعی، و دارای سایر ویژگی های مشابه اعتیاد به مواد مشخص می شود.

این مشترکات می تواند به ویژه در درک اینکه چرا مداخله دوازده مرحله ای که به طور سنتی برای اختلالات مرتبط با مواد و اعتیاد استفاده می شود برای درمان اختلال پرخوری در نظر گرفته می شود مفید باشد.

ابزارهایی برای ارزیابی اعتیاد به غذا اخیراً به پژوهش ها راه یافته اند مانند مقیاس ارزیابی اعتیاد به غذای ییل Yale Food Addiction Scale و بنظر میرسد اشتراکاتی بین آنچه اعتیاد به غذا گفته می شود و اعتیاد به سایر مواد مخدر وجود داشته باشد. چنانچه استفاده مناسب از این ابزارها موجب شناسایی افرادی شوند که واقعا معیارهای اعتیاد به غذا و نه اختلال پرخوری را دارند، استفاده از جلسات یا برنامه غذایی پرخوران گمنام ممکن است مفید باشد.

مشکلی که اینجا مطرح است این است که آیا صرفا ترک یک عادت مخرب هدف است یا کاهش وزن ؟ چرا که ممکن است فرد بخاطر چاق هراسی یا تنفر از بدن خود با هدف کاهش وزن بخواهد از این برنامه غذایی پرخوران گمنام استفاده کند که بنظر یک هدف مفید نباشد.

مسئله دیگر بحث خود تشخیصی است، اعضای پرخوران گمنام برخلاف الکلی های گمنام ممکن است به اختلال واقعی خود واقف نباشند، مثلا ابتلا به اختلال پرخوری بینج یا پرخوری عصبی( بولیمیا نروزا) یا حتی بی اشتهایی عصبی (آنورکسیا نروزا) باشند که در دو مورد آخر مبتلایان ممکن است فکر کنند معتاد به غذا باشند! در این میان مشخصا ممکن است کسانی که بواسطه اعمال محرومیت و محدودیت دچار اختلال خوردن یا تشدید آن شده اند بار دیگر با قرار گرفتن در چرخه محرومیت و پرهیز ولع بیشتری به غذا پیدا کنند.

بنابر این به نظر من و با توجه به پژوهشهای انجام شده افرادی که مبتلا به اختلالات خوردن هستند کاملا باید در زمینه استفاده از برنامه غذایی پرخوران گمنام یا دیگر روشهای محدود کننده غذا احتیاط کنند. برای اینکه بدانید ممکن است اختلال خوردن داشته باشید یا خیر؟ پرسشنامه رایگان اختلال خوردن در بالای همین صفحه را تکمیل نمایید. در صورت وجود اختلال خوردن من با شما تماس خواهم گرفت.

بجای استفاده از برنامه های غذایی محدود کننده من استفاده از برنامه غذایی درمان اختلال پرخوری را توصیه می کنم. این برنامه حاصل ساعتها تجربه من در کار با درمانجویان دچار اختلال پرخوری بوده است. برای مشاهده و دریافت این برنامه به صفحه زیر مراجعه نمایید.

برنامه غذایی غلبه بر اختلال پرخوری