بحث‌های زیادی در مورد اینکه آیا برنامه های تناسب اندام قدرت تشدید اختلالات خوردن را دارند یا نه، وجود دارد. برخی استدلال می کنند که تمرکز وسواسی بر اعداد در برنامه تناسب اندام تنها می تواند باعث ایجاد یک رابطه ناسالم با ورزش شود، زیرا توجه بیشتر به آمارهای عددی ورزش (کالری سوزانده شده، مترهای دویدن، قدم های برداشته شده) فرد را از بدن خود بیگانه می کند. رقابت در اشتراک‌گذاری آمار ورزش، ممکن است (برخی معتقدند) یک نگرش ناسالم نسبت به ورزش را تشویق کند و دائماً کاربران را ترغیب می کند تا فعالیت خود را بیشتر کنند و در راس لیستی که برنامه تناسب اندام ارائه می‌کند، باشید.
تا همین اواخر بیشتر این ها حدس و گمان بود. اما شواهدی برای حمایت از این فرضیه که برنامه های تناسب اندام وسواس را تشویق می کنند، به دست آمده است. مطالعات جدید دریافتند که برای برخی از برنامه های تناسب اندام در واقع می‌توانند بیشتر از اینکه مفید باشند، ضرر داشته باشند.
سیمپسون و مازئو ۴۹۳ دانشجوی کارشناسی (۳۴۵ زن و ۱۴۸ مرد) را که قد و وزن خود را گزارش کردند و پرسشنامه‌ای را برای اندازه‌گیری علائم اختلال خوردن (پرسشنامه آزمون اختلال خوردن، با نام EDE-Q) پر کردند. سپس از آنها پرسیده شد که آیا از هر نوع فناوری تناسب اندام و همچنین ابزارها یا برنامه های ردیابی کالری استفاده می کنند یا خیر.
۱۹.۶ درصد از دانشجویان کارشناسی از نوعی برنامه تناسب اندام استفاده می کردند در حالی که ۱۳.۸ درصد از دستگاه ردیابی کالری استفاده می کردند. ۶۴.۷ درصد از کاربران ردیاب کالری نیز گزارش داده‌اند که از ردیاب‌های تناسب اندام استفاده کرده‌اند و ۴۴.۹ درصد از کاربران ردیاب تناسب اندام نیز گزارش داده‌اند که از دستگاه‌های کالری شماری نیز استفاده کرده‌اند.
علاوه بر این و همانطور که انتظار می رفت استفاده از برنامه های تناسب اندام نیز افزایش علائم اختلال خوردن را پیش بینی کرد. نویسندگان در مقاله خود که در ژورنال Eating Behaviors منتشر شده است، خاطرنشان کردند: جالب است که ردیابی تناسب اندام، اما نه ردیابی کالری، به عنوان یک شاخص منحصر به فرد از علائم اختلالات خوردن ظاهر شد. این یافته نشان می دهد که نظارت بر فعالیت ممکن است با اختلال در خوردن غذا همسوتر باشد.
محققان گمان می‌کنند که چنین نتایجی نشان می‌دهد که فناوری ردیابی تناسب اندام ممکن است مکانیزمی برای ترویج ورزش برای ظاهر به جای دلایل سلامتی باشد. این به طور بالقوه نگران کننده است، زیرا ورزش به دلایل ظاهری با پیامدهای منفی سلامت همراه است و ورزش بیش از حد می تواند منجر به آسیب و خستگی شود.
با این حال، نویسندگان به سرعت به این نکته اشاره می‌کنند که «فناوری خود ردیابی ذاتاً مضر نیست». به عبارت دیگر: امتحان کردن یک ردیاب تناسب اندام لزوماً به شما یک اختلال در خوردن نمی دهد. بنابراین در حالی که ردیاب های تناسب اندام می توانند علائم اختلال خوردن را در افرادی که در معرض خطر ابتلا به آنها هستند تشدید کنند، نباید آنها را تهدیدی برای کل جامعه در نظر گرفت. همانطور که گفته شد، ارائه دهندگان درمان و حامیان سلامت ممکن است بخواهند، همانطور که Simpson و Mazzeo پیشنهاد می کنند، “قبل از توصیه دستگاه های ردیابی سلامت برای مدیریت وزن، نگرش ها و رفتارهای مرتبط با اختلالات خوردن را ارزیابی کنند.”