اختلال پرخوری (بینج) یک اختلال جدی در خوردن است که در آن شما اغلب مقادیر غیرمعمول زیادی غذا مصرف می کنید و احساس نمی کنید که نمی توانید غذا را متوقف کنید.
تقریباً همه در مواقعی پرخوری می کنند ، اما برای برخی از افراد ، پرخوری بیش از حد که احساس می کند از کنترل خارج شده و به یک امر عادی تبدیل می شود ، از مرز اختلال پرخوری عبور می کند.
هنگامی که اختلال پرخوری دارید ، ممکن است از پرخوری خجالت بکشید و قسم بخورید که آن را متوقف کنید. اما شما آنقدر اجبار را احساس می کنید که نمی توانید در برابر خواسته ها مقاومت کنید و پرخوری را ادامه دهید. اگر اختلال پرخوری دارید ، درمان می تواند به شما کمک کند.
نشانه های اختلال پرخوری
- خوردن مقادیر غیرمعمول زیاد غذا در مدت زمان مشخص ، مانند در یک دوره دو ساعته
- احساس کنید رفتار غذا خوردن شما کنترل نشده است
- غذا خوردن حتی زمانی که سیر هستید یا گرسنه نیستید
- غذا خوردن سریع در طول دوره های پرخوری
- غذا بخورید تا ناراحت نشوید
- مکرراً به تنهایی یا مخفیانه غذا می خورید
- احساس افسردگی ، بیزاری ، شرمندگی ، گناه یا ناراحتی از خوردن غذا
- رژیم گرفتن مکرر ، احتمالاً بدون کاهش وزن
برخلاف فرد مبتلا به بولیمیا ، پس از پرخوری ، شما به طور منظم کالری اضافی مصرف شده با استفراغ ، استفاده از ملین ها یا ورزش بیش از حد را جبران نمی کنید. ممکن است سعی کنید رژیم بگیرید یا غذای معمولی بخورید. اما محدود کردن رژیم غذایی ممکن است به سادگی منجر به پرخوری بیشتر شود.
شدت اختلال پرخوری با تعداد دفعاتی که دوره های پرخوری در طول یک هفته اتفاق می افتد تعیین می شود.
زمان مراجعه به پزشک
در صورت بروز هرگونه علائم اختلال پرخوری ، در اسرع وقت به دنبال کمک پزشکی باشید. مشکلات پرخوری می تواند در دوره خود از کوتاه مدت تا عود متفاوت باشد یا در صورت عدم درمان ممکن است سالها ادامه داشته باشد.
در مورد علائم و احساسات پرخوری با روان پزشک خود صحبت کنید. اگر تمایلی به جستجوی درمان ندارید ، در مورد آنچه که در حال گذراندن او هستید با فردی که به او اعتماد دارید صحبت کنید. یک دوست ، معشوق ، معلم می تواند به شما کمک کند تا اولین قدم ها را برای درمان موفقیت آمیز اختلال پرخوری بردارید.
کمک به کسی که علائم پرخوری دارد
فرد مبتلا به اختلال پرخوری ممکن است در پنهان کردن رفتار متخصص شود و تشخیص این مشکل را برای دیگران دشوار کند. اگر عزیزی دارید که فکر می کنید علائم اختلال پرخوری دارد ، در مورد نگرانی های خود یک بحث باز و صادقانه داشته باشید.
او را تشویق و حمایت کنید. پیشنهاد دهید به عزیز خود کمک کنید تا یک روان پزشک واجد شرایط یا متخصص بهداشت روانی پیدا کند و یک قرار ملاقات بگذارد.
برای دیدن دیگر مقالات در زمینه اختلالات خوردن و بیماری های مرتبط با آن اینجا کلیک کنید.
علل
علل اختلال پرخوری ناشناخته است. اما ژنتیک ، عوامل بیولوژیکی ، رژیم غذایی طولانی مدت و مسائل روانی خطر ابتلای شما را افزایش می دهد.
عوامل خطر
اختلال پرخوری در زنان بیشتر از مردان شایع است. اگرچه افراد در هر سنی می توانند دچار پرخوری شوند ، اما اغلب در اواخر نوجوانی یا اوایل ۲۰ سالگی شروع می شود.
عواملی که می توانند خطر ابتلا به اختلال پرخوری را افزایش دهند عبارتند از:
- سابقه خانوادگی. اگر والدین یا خواهر و برادر شما دارای اختلال خوردن (یا دارای آن) بودند ، احتمال ابتلا به اختلال خوردن بالا می رود. این ممکن است نشان دهد که ژن های ارثی خطر ابتلا به اختلال خوردن را افزایش می دهند.
- رژیم گرفتن. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری سابقه رژیم دارند. رژیم گرفتن یا محدود کردن کالری در طول روز ممکن است تمایل به پرخوری را زیاد کند ، به خصوص اگر علائم افسردگی را دارید.
- مسائل روانی. بسیاری از افرادی که دچار اختلال پرخوری هستند ، نسبت به خود و مهارت ها و دستاوردهای خود احساس منفی دارند. محرک های پرخوری می تواند شامل استرس ، تصور ضعیف از بدن و در دسترس بودن غذاهای مورد علاقه باشد.
عوارض
ممکن است مشکلات روحی و جسمی مربوط به پرخوری ایجاد شود.
عوارضی که ممکن است ناشی از اختلال پرخوری باشد عبارتند از:
- کیفیت پایین زندگی
- مشکلات مربوط به کار ، زندگی شخصی یا موقعیت های اجتماعی شما
انزوای اجتماعی - چاقی
- شرایط پزشکی مرتبط با چاقی ، مانند مشکلات مفاصل ، بیماری های قلبی ، دیابت نوع ۲ ، بیماری رفلاکس معده (GERD) و برخی اختلالات تنفسی مرتبط با خواب
اختلالات روانی که اغلب با اختلال پرخوری ارتباط دارند عبارتند از:
- افسردگی
- اختلال دوقطبی
- اضطراب
- اختلالات مصرف مواد
پیشگیری
اگرچه هیچ راه مطمئنی برای جلوگیری از اختلال پرخوری وجود ندارد ، اما اگر علائم پرخوری دارید ، از متخصصان کمک بگیرید. روان پزشک شما می تواند به شما راهنمایی کند که از کجا می توانید کمک بگیرید.
اگر فکر می کنید یکی از دوستان یا عزیزانش مشکل پرخوری دارد ، او را پیش از بدتر شدن وضعیت به سمت رفتار سالم تر و درمان حرفه ای سوق دهید. اگر فرزند دارید:
- بدون در نظر گرفتن شکل یا اندازه بدن ، تصویر بدن سالم را تقویت و تقویت کنید.
- هرگونه نگرانی را با ارائه دهنده مراقبت های اولیه فرزند خود در میان بگذارید ، زیرا ممکن است موقعیت مناسبی برای شناسایی شاخص های اولیه اختلال خوردن و جلوگیری از پیشرفت آن داشته باشد.
درمان
اهداف درمان اختلال پرخوری ، کاهش خوردن غذا و دستیابی به عادات غذایی سالم است. از آنجا که پرخوری می تواند با شرم ، تصور ضعیف از خود و سایر احساسات منفی همراه باشد ، درمان نیز ممکن است به اینها و سایر مسائل مربوط به سلامت روان ، مانند افسردگی ، بپردازد. با دریافت کمک برای پرخوری ، می توانید یاد بگیرید که چگونه احساس کنترل بیشتری بر غذا خوردن خود داشته باشید
روان درمانی
چه در جلسات فردی یا گروهی ، روان درمانی (که به آن گفتگوی درمانی نیز گفته می شود) می تواند به شما آموزش دهد که چگونه عادات ناسالم را با عادات سالم جایگزین کنید و دوره های پرخوری را کاهش دهید. نمونه هایی از روان درمانی عبارتند از:
- درمان شناختی رفتاری (CBT). CBT ممکن است به شما در مقابله بهتر با مسائلی که می تواند باعث پرخوری شود ، مانند احساسات منفی در مورد بدن یا خلق افسرده کمک کند. همچنین ممکن است احساس کنترل بهتری بر رفتار خود داشته باشد و به شما در تنظیم الگوهای غذایی کمک کند.
- روان درمانی بین فردی. این نوع درمان بر روابط شما با افراد دیگر متمرکز است. هدف این است که مهارت های بین فردی خود را تقویت کنید-نحوه ارتباط شما با دیگران ، از جمله خانواده ، دوستان و همکاران. این ممکن است به کاهش پرخوری که از طریق روابط مشکل دار و مهارتهای ارتباطی ناسالم ایجاد می شود ، کمک کند.
- رفتار درمانی دیالکتیکی این نوع درمان می تواند به شما در یادگیری مهارت های رفتاری کمک کند تا استرس را تحمل کنید ، احساسات خود را تنظیم کنید و روابط خود را با دیگران بهبود بخشید ، که همه اینها می تواند میل به پرخوری را کاهش دهد.
درمان دارویی
- Lisdexamfetamine dimesylate (Vyvanse) ، دارویی برای اختلال بیش فعالی- کمبود توجه ، اولین داروی مورد تأیید FDA برای درمان اختلال پرخوری متوسط تا شدید در بزرگسالان است. ویوانس می تواند مورد سوء مصرف قرار گیرد. عوارض جانبی شایع شامل خشکی دهان و بی خوابی است ، اما عوارض جانبی جدی تری نیز ممکن است رخ دهد.
چندین نوع داروی دیگر ممکن است به کاهش علائم کمک کند. نمونه ها عبارتند از:
- توپیرامات (توپاماکس) ، یک ضد تشنج است. توپیرامات که معمولاً برای کنترل تشنج استفاده می شود ، همچنین باعث کاهش دوره های پرخوری می شود. با این حال ، عوارض جانبی مانند سرگیجه ، عصبی بودن ، خواب آلودگی و مشکل تمرکز وجود دارد ، بنابراین خطرات و مزایای آن را با پزشک خود در میان بگذارید.
- داروهای ضد افسردگی داروهای ضد افسردگی ممکن است پرخوری را کاهش دهند. هنوز مشخص نیست که چگونه می توانند پرخوری را کاهش دهند ، اما ممکن است به نحوه تأثیر آنها بر برخی از مواد شیمیایی مغز مرتبط با خلق و خو مربوط شود.
در حالی که این داروها می توانند در کنترل دوره های پرخوری مفید باشند ، ممکن است تأثیر زیادی در کاهش وزن نداشته باشند.
برنامه های کاهش وزن رفتاری
بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری سابقه تلاش ناموفق برای کاهش وزن خود را دارند. با این حال ، برنامه های کاهش وزن معمولاً تا زمانی که اختلال پرخوری درمان نشود ، توصیه نمی شود ، زیرا رژیم گرفتن ممکن است باعث پرخوری بیشتر شود و کاهش وزن را کمتر موفق کند.
در صورت لزوم ، برنامه های کاهش وزن به طور کلی تحت نظارت پزشک انجام می شود تا اطمینان حاصل شود که نیازهای تغذیه ای شما برآورده شده است. برنامه های کاهش وزن که عوامل محرک را مورد بررسی قرار می دهند ، می توانند به ویژه هنگامی که شما از درمان رفتاری شناختی نیز استفاده می کنید ، مفید باشند.
منبع: