اختلال خوردن شما تقصیر شما نیست

بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی، اختلال پرخوری، و اختلال اجتناب از مصرف غذا، اختلالات روانپزشکی تهدید کننده زندگی هستند که درمان آنها به طور کلی دشوار است. شیوع اختلالات خوردن مانند بی اشتهایی عصبی و اختلال پرخوری در طول زندگی برای زنان ۸.۴ درصد و برای مردان ۲.۲ درصد در سراسر جهان است. این داده ها منعکس کننده معیارهای تشخیصی بر اساس تظاهرات بالینی در زنان هستند و بنابراین به احتمال زیاد شیوع را در مردان دست کم می گیرند. زنان فشارهای اجتماعی را تجربه می‌کنند که آنها را تشویق می‌کند و به خاطر لاغری پاداش می‌دهد. در مقابل، مردان تشویق می شوند که بزرگ و عضلانی شوند.

این فشارها اغلب زنان را به پاکسازی بعد از غذا و استفاده بیش از حد از ملین ها و دیورتیک ها برای کاهش وزن سوق می دهد. زنان در معرض نرخ بالاتری از شرم و فشار برای لاغر شدن قرار دارند. مردان تمایل بیشتری به ورزش بیش از حد و مصرف بیش از حد مکمل های پروتئینی در رژیم غذایی دارند که می تواند به کلیه ها آسیب برساند. مردان اغلب گزارش می دهند که در جستجوی کمک برای اعتیاد خود به ورزش یا دنبال کردن یک هیکل کامل مردد هستند. به این دلایل، اختلالات خوردن سابقه طولانی در اختلالات زنانه دارد.

خطرات ژنتیکی منحصر به فرد برای زنان مبتلا به اختلال خوردن

مطالعات برخی از عوامل خطر ژنتیکی را در هر جنس شناسایی کرده اند. مطالعات بر روی دوقلوها از جمله دوقلوهای همجنس و غیر همجنس نشان می دهند که حدود ۵۰ درصد از خطر ژنتیکی اختلالات خوردن مشترک است. جالب‌تر از همه، در دوقلوهای غیر هم جنس، زنان در معرض خطر ژنتیکی بالاتری نسبت به مردان برای ابتلا به اختلال خوردن بودند. بلوغ هورمونی مهم است با توجه به اینکه خطر برای زنان در این مطالعات تا پس از بلوغ غیرقابل تشخیص بود. علاوه بر این، ابتلا به بی اشتهایی عصبی و داشتن درصد زیادی از چربی بدن از نظر ژنتیکی در زنان بیشتر از مردان است.

خطرات برای افراد LGBTQIA+

برای درک نقش تعیین جنسیت خود، برخی از مطالعات شامل افراد LGBTQIA+ شده است. اعضای این جامعه اغلب افزایش شیوع اختلالات روانپزشکی و خوردن را گزارش می دهند. تجربه آن‌ها از تبعیض سیستماتیک خانوادگی و اجتماعی با چندین فنوتیپ غذایی نابسامان مانند پرخوری، فستینگ و استفراغ همراه بود. زنانی که از تعیین جنسیت خود ناراضی هستند، اغلب سعی می کنند قاعدگی را با محدودیت شدید کالری یا ورزش بیش از حد سرکوب کنند.

هیچ تحقیق آشکاری به طور سیستماتیک در مورد خطر ژنتیکی اختلالات خوردن در بین افراد LGBTQIA+ انجام نشده است. دانشمندان تصور می کنند که همان تأثیرات ژنتیکی بر اختلالات خوردن در این افراد وجود دارد که در سیسجندرها مشاهده می شود، اگرچه عوامل خطر اجتماعی به وضوح حادتر هستند.