محققان دریافته‌اند که اکثر افرادی که به جراحی پلاستیک معتاد هستند از اختلال بدشکل انگاری بدن (BDD) رنج می‌برند، یک بیماری نسبتاً نادر با رفتارهای وسواسی که جراحان پلاستیک باید از آن آگاه باشند. این میل دست نیافتنی می تواند منجر به اعتیاد به جراحی پلاستیک شود.
در جامعه مبتنی بر ظاهر، امری عادی است که افراد چیزهایی را در ظاهر خود دوست نداشته باشند و مایل به تغییر آن ها باشند. برای برخی، این تغییرات می تواند جراحی بینی، بوتاکس و استفاده از فیلر ها باشد. با این حال، تعداد زیادی از این افراد هیچکدام از این جراحی های زیبایی راضیشان نمی کند و نمی توانند با جراحی پلاستیک به آن تصویر ایده آلی که در ذهن خود ساخته اند دست یابند.
جراحی پلاستیک و اختلال بدشکل انگاری بدن
BDD یک بیماری روانپزشکی نسبتاً نادر است که با مشغله های مداوم و مزاحم با یک نقص کوچک در ظاهر فرد مشخص می شود. BDD تنها حدود ۱٪ تا ۲٪ از جمعیت عمومی را تحت تأثیر قرار می دهد، اما مشخص شده است که تا ۱۵ برابر بیشتر در افرادی که به دنبال جراحی پلاستیک هستند شایع است (Ribeiro 2017). شدت اختلال متفاوت است. در برخی از افراد، باعث ناراحتی شدید عاطفی می شود و می تواند تأثیر مخربی بر کیفیت زندگی داشته باشد.
بیمارانی که از این اختلال رنج می برند اغلب رفتارهای وسواسی اجباری از جمله خیره شدن در آینه، مقایسه ویژگی های فیزیکی و کندن پوست انجام می دهند. افراد مبتلا به BDD ممکن است هر روز ساعت‌ها تلاش کنند تا ویژگی‌های بدنی ناخوشایند خود را با آرایش، لباس یا لوازم جانبی پنهان کنند.
بسیاری از افرادی که از BDD رنج می برند به جراحی پلاستیک روی می آورند، زیرا معتقدند که تغییر ظاهر آنها از طریق جراحی، برداشت های منفی آنها از خود را بهبود می بخشد. جای تعجب نیست که جراحی به ندرت علائم این اختلال را برطرف می کند، زیرا به مسئله روانشناختی اساسی توجه نمی کند. جراحی پلاستیک در واقع می تواند بیماران را با زخم ها نواقص جدیدی مواجه کند. این بیماران اغلب زیر چاقو می روند و هزینه های هنگفتی را برای اصلاح عیوب جدید ایجاد شده توسط هر یک از روش های قبلی خود هزینه می کنند.
جراحان چگونه تشخیص می دهند که آیا فرد علاوه بر علاقه به جراحی دچار BDD است یا نه؟ بیماران مبتلا به BDD به غیر از نارضایتی از نتایج جراحی قبلی که از نظر عینی رضایت‌بخش به نظر می‌رسند، اغلب انتظارات غیرواقعی هنگام بحث در مورد اهداف خود برای جراحی دارند یا “به طور ناگهانی متوجه می‌شوند” که در نقطه ای دیگر از بدن خود دچار مشکل هستند و باید روی آن کار کنند درحالی که برای جراحی ناحیه دیگری به پزشک مراجعه کرده بودند.
بسیاری از جراحان از پرسشنامه های غربالگری برای کمک به تعیین اینکه نگرانی بیمار در مورد ظاهرش تا چه حد بر زندگی او تأثیر می گذارد استفاده می کنند. تصور یک فرد مبنی بر اینکه ظاهر او به طور متوسط یا شدید بر روابطش با دیگران تأثیر می گذارد نشان می دهد که بررسی در مورد احتمال BDD ضروری است.
مردم بیش از هر زمان دیگری بر روی ظاهر خود و کارهایی که می توانند انجام دهند تا احساس بهتری نسبت به ظاهر خود داشته باشند، متمرکز شده اند. مرز بین مشغولیت معمولی و شدید به ظاهر، مبهم است. با این حال، اگر این سوال مطرح شود که آیا BDD می تواند انگیزه ای برای بهبود زیبایی باشد، بیماران باید همیشه به یک روانشناس یا درمانگر رفتاری با تجربه در تشخیص و درمان بیماری ارجاع داده شوند.