اختلال بدریخت انگاری بدن (BDD) در میان افرادی که به جراحی پلاستیک علاقه دارند رایج است. اختلال بدریخت انگاری بدن (BDD) به عنوان یک مشغله با یک نقص ظاهری جزئی یا غیر قابل مشاهده مشخص می شود که با تفکر وسواسی و رفتارهای اجباری همراه است و منجر به اختلال در فعالیت های زندگی روزمره می شود. در مقایسه با شیوع ۱-۲٪ اختلال بدشکل انگاری بدن (BDD) در جمعیت عمومی، نرخ هایی تا ۷-۱۵٪ در جمعیت متقاضی جراحی زیبایی شناسایی شده است.
تعداد جراحی زیبایی در ایالات متحده طی دهه گذشته به طور چشمگیری افزایش یافته است و تخمین زده می شود که تنها در سال ۲۰۱۸ حدود ۱۸ میلیون مورد تحت عمل جراحی یا زیبایی کم تهاجم قرار گرفته اند. مطالعات دو محرک اصلی را برای جستجوی جراحی زیبایی شناسایی کرده اند: ۱) افزایش عزت نفس و ۲) بهبود رضایت از تصویر (یعنی تصویر از خود). در ایران تخمین زده می شود بین ۲۵ هزار تا ۸۰ هزار جراحی زیبایی در سال گذشته انجام شده باشد.
در حالی که این عوامل هر دو توسط جامعه جراحی پلاستیک به عنوان انگیزه های معقول در نظر گرفته می شوند، مهم است که تأثیر بالقوه ای را که یک اختلال روانی زمینه ای مانند اختلال بدریخت انگاری بدن (BDD)، یک اختلال خلقی، یا یک اختلال شخصیت ممکن است بر روی عاقبت آن داشته باشد، تشخیص دهیم.
عامل اصلی متمایز کننده در یک بیمار مبتلا به اختلال بدریخت انگاری بدن درجه پریشانی یا اختلال است. متأسفانه تشخیص این شدت و هذیانی بودن آن می تواند برای بسیاری از جراحان پلاستیک دشوار باشد . در مطالعه ای که در سال ۲۰۱۷ منتشر شد، جوزف و همکاران. میزان اختلال بدریخت انگاری بدن را در نزدیک به ۶۰۰ بیمار که به دنبال مشاوره جراحی پلاستیک صورت در یک دوره یک ساله بودند، بررسی کرد. آنها دریافتند که بدون ابزار غربالگری استاندارد، جراحان تنها حدود ۴۰ درصد از مبتلایان به اختلال بدشکل انگاری بدن را تشخیص دادند.
اختلال بدریخت انگاری بدن در چند درصد از متقاضیان جراحی زیبایی دیده می شود؟
همچنین شیوع اختلالات خلقی در جمعیت متقاضی جراحی زیبایی بسیار بیشتر است. یک مطالعه اخیر نشان داد که ۴۴٪ از جمعیت بیماران آنها از یک اختلال روانپزشکی رنج می بردند که بیشترین شیوع مربوط به افسردگی و اختلال اضطراب فراگیر است. مشخص شد که هر دوی این شرایط با عزت نفس پایین و رضایت کمتر از تصویر بدن مرتبط هستند.
چندین اختلال شخصیت نیز به عنوان عواملی در پیگیری جراحی زیبایی شناخته شده اند. اختلال شخصیت خودشیفته که با نیاز فرد به تحسین و عدم همدلی تعریف می‌شود، در ۲۵ درصد از افرادی که به دنبال جراحی زیبایی، به‌ویژه روش‌های جوان‌سازی هستند، دیده شده است. به طور مشابه، ۳-۹٪ از بیماران جراحی زیبایی را می توان به عنوان دارای اختلال شخصیت هیستریونیک طبقه بندی کرد که به عنوان افراط عاطفی با نیاز به جلب توجه دیگران طبقه بندی می شود.
درجه ای از نارضایتی از ظاهر فیزیکی یک پیش نیاز برای جراحی زیبایی است و جراحان پلاستیک به طور منحصر به فردی برای کمک مستقیم به این نگرانی ها هستند. با این حال، ضروری است جراحان باید در در نظر گرفتن تأثیری که ممکن است یک اختلال روانی زمینه‌ای بر سلامتی بیماران داشته باشد نیز محتاط باشند.
اختلال شخصیت مرزی (BPD) یک اختلال شخصیت است که با خطر بالای تکانشگری و خودآزاری همراه است. تحقیقات نشان داد که افراد مبتلا به BPD ممکن است به دنبال درمان از جراحان پلاستیک در دو الگوی مختلف باشند: به عنوان درمان زخمهای ناشی از خودزنی گذشته یا به عنوان درخواست سیری ناپذیر برای طرد نشدن از طرف دیگران.
افراد مبتلا به BPD تمایل به اصلاح چندین قسمت بدن دارند ، چنین دغدغه ای با ظاهر اغلب اوقات سطحی است و با گذشت زمان از یک قسمت بدن به قسمت دیگر منتقل می شود. در حالی که رویکردهای روان‌شناختی منعطف و فردی برای به حداقل رساندن تکانشگری و حساسیت به طرد شدن نزد این بیماران مورد نیاز است، جراحان باید در برابر هرگونه درخواست غیرواقعی انعطاف‌ناپذیر باشند. بهتر است از جراحی در بیماران مبتلا به BPD اجتناب شود. جراحان باید از تفاوت های ظریف این وضعیت آگاه باشند تا زمان مناسب برای ارجاع روانپزشکی را از دست ندهند.
موارد منع مطلق جراحی زیبایی از نظر روانپزشکی:
منابع مختلف پیشنهادات متفاوتی دارند اما بسیاری از آنها متفق هستند افراد زیر نباید جراحی زیبایی انجام دهند:
- مبتلایان به اختلال بدریخت انگاری بدن
- بیماران دچار اختلال شخصیت مرزی
- بیماران با ریسک بالای خودکشی در تمام عمر
- بیماران دچار یک اختلال روانی فعال مانند اختلال خلقی درمان نشده، اختلال سایکوز
- بیماران مبتلا به اختلال مصرف مواد و الکل با درجات متوسط به بالا و زمان ترک زیر یک سال
منابع:
https://www.psychologytoday.com
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov