اختلالات خوردن ، از جمله بی اشتهایی عصبی ، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری می تواند به دلیل عوارض پزشکی و خودکشی تهدید کننده زندگی باشد و بیماران اغلب از درمان خودداری می کنند. این مقاله اختلالات خوردن : کلیات درمان برای پزشکان و درمانگران بر درمان بیماران مبتلا به اختلالات خوردن را ارائه می دهد.
اصول کلی اختلالات خوردن
درمان با همکاری بین رشته ای
درمان اختلالات خوردن معمولاً شامل یک تیم بین رشته ای با تجربه در زمینه درمان این اختلالات است. این تیم شامل یک روانپزشک و روانشناس ، متخصص تغذیه و یک پزشک عمومی است.
نقش روان پزشک یا متخصص بهداشت روان
روانپزشک به طور معمول مراقبت را در بین اعضای تیم هماهنگ می کند و روان درمانی های فردی ، گروهی و خانوادگی را که اصلی ترین درمان هستند ، انجام می دهد. به طور کلی ، روان درمانی در درجه اول بر شناخت و رفتارهای اختلال خوردن متمرکز است ، و در مرحله دوم مسائل عاطفی ، روابط و موضوعات اساسی را که ممکن است باعث ابتلا به اختلال خوردن شده اند ، عنوان می کند. علاوه بر این ، پزشکان متخصص در زمینه اختلالات خوردن نیز می توانند دارو درمانی ارائه دهند.
متخصص تغذیه
کارشناسان و متخخصصان رژیم غذایی و تغذیه ، توانبخشی تغذیه ای را مستقیماً انجام می دهند ، گزینه های رژیم غذایی موجود و نیازهای برنامه غذایی را با بیماران در میان می گذارند و آموزش تغذیه ای در مورد تغییر در رفتارهای غذایی را ارائه می دهند. متخصص تغذیه ، با پزشک عمومی ، اهداف وزنی مناسب را تعیین می کند.
پزشک عمومی
اگر تشخیص اختلال خوردن مشخص نیست ، پزشکی عمومی باید سایر علل پزشکی غیر روانپزشکی را در کاهش وزن ، استفراغ یا بی نظمی قاعدگی رد کند. علاوه بر این ، پزشک بالینی بیماران را از نظر عوارض پزشکی ارزیابی می کند و مشکلات فوری پزشکی (به عنوان مثال ، ثبات علائم حیاتی ، ناهنجاری های الکترولیت و وضعیت آبرسانی) و همچنین مشکلات طولانی مدت (به عنوان مثال ، تراکم استخوان ، قاعدگی و رشد در بیماران جوان تر) را کنترل می کند. برای بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی ، اغلب لازم است وزن و علائم حیاتی آنها به صورت هفتگی بررسی شود تا از افزایش وزن و پایداری علایم حیاتی و وضعیت پزشکی اطمینان حاصل شود.
نوع درمان ( سرپایی یا بستری)
بیماران مبتلا به اختلالات خوردن که از نظر پزشکی پایدار نیستند باید برای تثبیت وضعیت پزشکی در بیمارستان بستری شوند. برای بیماران مبتلا به اختلالات خوردن که از نظر پزشکی پایدار هستند ، تعیین شرایط درمانی نیاز به یک ارزیابی کلی پزشکی و روانپزشکی دارد . گزینه های درمان معمولاً شامل بستری شدن در بیمارستان و مراقبت های سرپایی است. انتخاب نوع درمان براساس شدت بیماری و همچنین اختلالات عمومی پزشکی یا روانی زمینه ای یا همزمان است. به عنوان مثال ، بیماران مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است عوارض جدی پزشکی داشته باشند و در معرض خطر خودکشی یا رفتار خودزنی قرار بگیرند، و بنابراین ممکن است نیاز به بستری روان پزشکی یا ویزیت روزانه داشته باشند.
کاهش انگ بیماری
انگ اختلالات خوردن ممکن است با افکار ناکارآمد در فرد مبتلا همراه باشد که ممکن است در درمان اختلال ایجاد کند. آموزش بیماران درباره زمینه های بیولوژیکی ممکن است انگ بیماری را کاهش دهد.
پیشگیری
برنامه های آموزشی احتمالاً از اختلالات خوردن پیشگیری می کنند. بسیاری از برنامه های پیشگیری در مدارس انجام می شود. بهبود در تصویر بدن ، رفتارهای ناسالم کنترل وزن و الگوی غذا خوردن از جمله فعالیتهای پیشگیرانه بوده است. در مطالعات انجام شده برنامه های پیشگیری اثرات مفیدی بر موازد زیر داشته اند:
- دانش اختلالات خوردن
- ایده آل سازی لاغری
- نارضایتی بدن
- رژیم گرفتن
- روحیه و خلق و خوی منفی (دیسفوریا)
- آسیب شناسی روانی اختلال خوردن
- شاخص توده بدن
درمان اختلالات خوردن
۱-درمان بی اشتهایی عصبی
درمان بی اشتهایی عصبی به طور کلی شامل توانبخشی تغذیه ای و روان درمانی است . علاوه بر این ، بیماران باید از نظر عوارض پزشکی بی اشتهایی عصبی و همچنین سندرم تغذیه مجدد (Refeeding) تحت نظر قرار گیرند.
سطح مراقبت
بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی که از نظر پزشکی پایدار نیستند باید برای تثبیت پزشکی در بیمارستان بستری شوند. برای بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی که از نظر پزشکی پایدار هستند ، گزینه های درمانی معمولاً شامل بستری شدن در بیمارستان های روانپزشکی ، ویزیت روزانه در کلینیک و مراقبت های سرپایی هستند.
توانبخشی تغذیه ای
برای بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی که کم وزن هستند ، توانبخشی تغذیه ای پیشنهاد می شود. بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی به طور مکرر در برابر تغذیه مجدد مقاومت می کنند و ممکن است برای بهبود وزن به درمان بستری نیاز داشته باشند.
سندرم تغذیه مجدد
اگرچه افزایش وزن سنگ بنای درمان بیماران بی اشتهایی عصبی است ، اما بازگرداندن وزن با تجویز سریع می تواند منجر به سندرم تغذیه مجدد شود ، که بالقوه کشنده است.
روان درمانی
درمان استاندارد بی اشتهایی عصبی شامل روان درمانی است. اگرچه چندین روش درمانی برای درمان این اختلال سازگار یا توسعه یافته است ، اما هیچ شواهد قانع کننده ای وجود ندارد که یک روش درمانی به وضوح از سایر روش ها برتر باشد. بنابراین ، انتخاب بر اساس در دسترس بودن ، سن بیمار ، اولویت بیمار و هزینه آن است. گزینه های روان درمانی عبارتند از:
درمان رفتاری شناختی (CBT)
CBT بیماران را تشویق می کند تا شناخت ناکارآمد (افکار و عقاید در مورد وزن و شکل بدن) و اختلالات رفتاری (به عنوان مثال ، محدودیت بیش از حد غذا) را که باعث بی اشتهایی عصبی می شوند ، تغییر دهند.
روان درمانی روان پویایی
روان درمانی روان پویایی محدود به معانی آگاهانه و ناخودآگاه علائم اختلال خوردن ، تأثیرات علائم بر روابط فعلی و ارتباط بیمار با درمانگر می پردازد و به بیماران در مورد رفتارهای غذایی توصیه نمی کند.
مدیریت بالینی حمایتی متخصص
این درمان ترکیبی از ویژگیهای مدیریت بالینی و روان درمانی حمایتی برای پرداختن به علائم اصلی بی اشتهایی عصبی (از جمله وزن کم بدن ، محدود کردن غذا خوردن و رفتارهای جبرانی نامناسب) با ارائه آموزش و مشاوره در مورد بیماری ، غذا خوردن و وزن است. تسهیل غذا خوردن طبیعی و افزایش وزن ؛ ستایش پیشرفت بیمار ؛ و کاوش در سایر مسائل زندگی مطرح شده از سمت درمانجو از مداخلات این مدل درمان است.
مصاحبه انگیزشی
از مصاحبه انگیزشی برای ایجاد انگیزه در بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی برای افزایش وزن استفاده می شود که دلایل آنها را برای انجام این کار و نیز دوسوگرایی آنها در مورد تغییر وزن افزایش می دهد . در این جلسات نحوه تأثیر این بیماری بر زندگی بیمار ، جوانب مثبت و منفی این اختلال ، ارزش و معنای بی اشتهایی عصبی در زندگی بیمار ، اهداف بیمار و اختلاف بین وضعیت فعلی عملکرد بیمار و وضعیت آینده مطلوب بررسی می شود.
خانواده درمانی
خانواده درمانی می تواند برای نوجوانان مبتلا به بی اشتهایی عصبی مفید باشد . یک نوع از خانواده درمانی ، درمان مبتنی بر خانواده نامیده می شود (که به آن روش مادزلی نیز گفته می شود) که برای بزرگسالان استفاده می شود و تمرکز آن بر افزایش وزن است. این درمان در ابتدا والدین را مسئول تصمیم گیری در مورد تغذیه مناسب و رفتارهای مربوطه می کند ، با حمایت خانواده با شروع بهبود بیماران ، کم کم کنترل غذا خوردن به آنها برگردانده می شود و سایر مسائل مربوط به عملکرد خانواده برطرف می شود.
نوع دیگری از خانواده درمانی برای نوجوانان مبتلا به بی اشتهایی عصبی ، درمان متمرکز بر والدین نام دارد که در آن یک درمانگر فقط با والدین ملاقات می کند در حالی که یک پرستار برای نظارت با بیمار ملاقات می کند. یکی دیگر از گزینه های معقول ، خانواده درمانی سیستمیک است که بر عملکرد و روند عمومی خانواده متمرکز است.
درمان بهبودی شناختی
درمان بهبودی شناختی بیش از محتوای اندیشه و ویژگی های اصلی اختلال خوردن ، فرایندهای شناختی (سبک های تفکر) را مورد توجه قرار می دهد . فرآیندهای شناختی خاص که هدف قرار می گیرد تمایلات کمال گرایانه و تفکر همه یا هیچ (سیاه و سفید) است. در این درمان همچنین از تمرینات شناختی برای بهبود انعطاف پذیری شناختی و توانایی جابجایی بین مفاهیم و افکار استفاده می شود.
دارو درمانی
دارو درمانی درمان اولیه برای بی اشتهایی عصبی نیست . دارو درمانی در بیماران حاد که علیرغم معالجه اولیه با توانبخشی تغذیه ای و روان درمانی ، وزن اضافه نمی کنند، ممکن است موثر باشد.
۲- درمان پرخوری عصبی
درمان استاندارد برای پرخوری عصبی شامل توانبخشی تغذیه ای ، روان درمانی و دارو درمانی و همچنین نظارت بر بیماران برای عوارض پزشکی است. بیماران به طور معمول به صورت سرپایی یا در برنامه های نیمه بیمارستانی درمان می شوند ، اما ممکن است بستری شدن در بیمارستان برای ایده یا رفتار خودکشی یا پاکسازی کنترل نشده لازم باشد.
توانبخشی تغذیه ای
برای بیماران بزرگسال مبتلا به پرخوری عصبی ، از مشاوره تغذیه ای با سایر روشهای درمانی برای کنترل پرخوری و همچنین رفتار جبرانی نامناسب مانند استفراغ عمدی استفاده می شود.
روان درمانی
برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی ، درمان شناختی رفتاری ( CBT ) نسبت به سایر روان درمانی ها برتر است. برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی که درمان اولیه فقط با CBT را ترجیح می دهند ، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد کاهش در پرخوری و پاکسازی حداقل ۷۰ درصد در ششمین ویزیت درمانی ، اتفاق می افتد. با این حال ، پاسخ کمتر نشان می دهد که نیاز به دارو درمانی کمکی باید در نظر گرفته شود.
دارو درمانی
دارو درمانی همراه با توانبخشی تغذیه ای و روان درمانی برای درمان پرخوری عصبی ، و همچنین اضطراب همزمان و اختلالات افسردگی موثر است. با این حال ، اگر توانبخشی تغذیه ای و روان درمانی در دسترس نباشد ، دارودرمانی همراه با کتابهای خودآموز برای خواندن بیماران و اعضای خانواده مفید است.
۳-درمان اختلال پرخوری
درمان اختلال پرخوری به طور کلی شامل روان درمانی است. با این حال ، دارو درمانی یک گزینه مناسب است. برای بیماران مبتلا به اضافه وزن یا چاقی با اختلال پرخوری ، درمان کاهش وزن رفتاری ممکن است مفید باشد. علاوه بر این ، بیماران باید از نظر عوارض پزشکی تحت نظر قرار گیرند.
قبل از شروع درمان پرخوری یا پرخوری عصبی میتوانید با
تهیه برنامه غذایی پرخوری عصبی از اینجا
بمدت دوهفته شروع درمان را امتحان نمایید. این برنامه غذایی تا حدود زیادی پرخوری اولیه را متوقف می کند.
منبع: