بی اشتهایی یکی از عواملی است که می تواند تأثیر قابل توجهی در سلامت بدن داشته باشد. بی اشتهایی می تواند منجر به صدمات فیزیکی شود. آیا بی اشتهایی عصبی می تواند باعث دیابت شود؟ در این مقاله به این موضوع می پردازیم با ما همراه باشید.
بی اشتهایی عصبی چیست؟
بی اشتهایی عصبی یا آنورکسیا نروزا یکی از اختلالات خوردن است که با ترس شدید از افزایش وزن یا چاق شدن مشخص می شود. برای جلوگیری از این امر، افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی به شدت میزان غذای مصرفی خود را کم می کنند.
در حالی که برخی از افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی ممکن است فقط مصرف غذای خود را محدود کنند، برخی دیگر ممکن است محدود کنند و همچنین کاراهای دیگری را برای کاهش وزن انجام دهند . برخی از این کارها شامل استفاده از ملین‌ها، ورزش‌های نادرست یا پاکسازی می‌شود.
با گذشت زمان، این رفتارها باعث می شود که فرد دچار سوءتغذیه شود. اگر مقدار مناسب مواد مغذی به بدن نرسد، بدن برای عملکرد بهتر تلاش می کند. این می تواند از نظر پزشکی ویرانی ایجاد کند و منجر به صدمات پزشکی خاصی شود.
یکی دیگر از ویژگی های کلیدی بی اشتهایی عصبی این است که علیرغم عواقب منفی آن، ممکن است فردی که اختلال خوردن دارد، خودش ازین قضیه مطلع نباشد. ممکن است خود را چاق تر از آنچه واقعا هستند ببینند، که می تواند آنها را وادار به ادامه محدودیت ها با وجود سوءتغذیه کند.
در مراحل اولیه بی اشتهایی عصبی ، بدن فرد ممکن است علائم یا علائمی را نشان ندهد. اینگونه است که فرد بیمار فریب می خورد و متوجه بیماری خود نمی شود.
همچنین این حالت می تواند برای پزشکان و ارائه دهندگان خدمات پزشکی که نمی دانند چگونه بی اشتهایی عصبی را غربال کنند، پیچیده و گیج کننده باشد. و منجر به ایجاد شرایط پزشکی شدیدتری شود که تا زمانی که علائم شدیدتر یا خارج از کنترل شوند، شناسایی نشده باقی می مانند.
برای دیدن دیگر مقالات در زمینه اختلالات خوردن و بیماری های مرتبط با آن اینجا کلیک کنید
بی اشتهایی عصبی و دیابت
در حالی که برخی از اختلالات خوردن می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع دو را افزایش دهد، اما فعلا ثابت نشده است. با این حال، افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ در مقایسه با افرادی که دیابت ندارند، دو برابر بیشتر در معرض ابتلا به اختلال خوردن هستند.
افراد مبتلا به دیابت و اختلالات خوردن ، گاهی اوقات اختلالات خوردن خود را پشت دیابت خود پنهان می کنند. به عنوان مثال، آنها ممکن است از برنامه غذایی خاصی استفاده کنند و بگویند که این به دلیل ابتلا به دیابت است، در حالی که در واقع نشانه ای از اختلال خوردن آنها است. افراد مبتلا به دیابت نیز ممکن است از انسولین خود به عنوان راهی برای کاهش وزن استفاده کنند. این به عنوان ” دیابولیمیا ” شناخته می شود .
این رفتارها می تواند پیامدهای منفی برای سلامتی داشته باشد. علائم اختلال خوردن در افراد مبتلا به دیابت عبارتند از:
- افزایش سطح هموگلوبین A1C
- دوره های مکرر کتواسیدوز دیابتی
- ورزش بیش از حد و هیپوگلیسمی مداوم
علائم هشداردهنده دیگری از بی اشتهایی عصبی وجود دارد که به دیابت مرتبط نیست. که عبارتند از:
- حذف وعده های غذایی یا خوردن بسیار کم
- مصرف دارو برای کاهش گرسنگی
- احساس گیجی یا ترس از افزایش وزن
- آداب و رسوم غذایی بد، مانند تقسیم غذا به بخش های کوچک یا نیاز به خوردن غذاها به ترتیب خاص
- نفخ، یبوست یا درد شکم
- سردرد
- مشکلات خواب
- احساس سرما، سرگیجه یا خستگی
- گردش خون ضعیف در دست یا پا
- پوست خشک
- موهای ریز روی بدن، که به نام لانوگو شناخته می شود
- کاهش میل جنسی
آیا می توان اثرات فیزیکی بی اشتهایی عصبی را درمان کرد؟
بی اشتهایی عصبی می تواند عوارض جانبی فیزیکی زیادی را ایجاد کند. برخی از عوارض جانبی فیزیکی بی اشتهایی ، مانند تحلیل استخوان یا پوکی استخوان، ممکن است برگشت ناپذیر باشد. با این حال، اگر از بی اشتهایی عصبی رهایی پیدا کنید و به درستی غذا بخورید، بسیاری از علائم آن می توانند بهتر شوند.
اگر شما یا یکی از عزیزانتان با بی اشتهایی عصبی درگیر هستید، درمان آن را در الویت قرار دهید. درمان می تواند شانس بهبودی را افزایش دهد. بسته به نیازهای شما گزینه های درمانی مختلفی وجود دارد. گزینه های درمانی عبارتند از:
- بستری: درمان بستری در بیمارستان برای مدت کوتاهی انجام می شود. هدف از درمان بستری این است که اطمینان حاصل شود که فرد از نظر جسمی سالم است. هنگامی که فردی از نظر پزشکی پایدار شد، احتمالاً به یک برنامه درمانی در خانه ارجاع داده می شود.
- درمان خانگی: درمان خانگی مراقبتی ۲۴/۷ است. درمان خانگی ممکن است از چند هفته تا چند ماه طول بکشد.
- برنامه های بستری موقت: معمولاً زمانی مورد نیاز است که فرد از نظر پزشکی پایدار باشد اما همچنان برای ادامه درمان به مراقبت نیاز دارد. بسته به نیاز فرد می تواند بین ۳ تا ۱۲ ساعت در روز تا ۷ روز در هفته دوام بیاورد.
- برنامه‌های سرپایی فشرده: برنامه‌های سرپایی فشرده مراقبت کمتری نسبت به درمان‌های خانگی ارائه می‌کنند. این برنامه ها معمولا چندین ساعت در روز و چندین روز در هفته طول می کشد.
- سرپایی: درمان سرپایی کمترین میزان مراقبت است. نمونه هایی از درمان سرپایی شامل مراجعه هفتگی به درمانگر یا روانپزشک به صورت ماهانه است.
معمولا تیم درمانی متخصص برای درمان این بیماران در نظر گرفته می شود. که شامل:
- پزشک عمومی
- پزشک سلامت روان
- متخصص تغذیه ثبت شده
- روانپزشک
در حالی که هنوز ثابت نشده است که بی اشتهایی عصبی احتمال ابتلای شما یا عزیزتان به دیابت را افزایش نمی دهد، این وضعیت سلامت روان جدی است و نیاز به درمان دارد.