به نظر می رسد رابطه متقابلی بین افسردگی و پارکینسون وجود داشته باشد. حالت چهره بیماری پارکینسون ممکن است با حالتی که معمولا در افسردگی دیده می شود اشتباه گرفته شود. ژان مارتین شارکو در Leçons du Mardi خود در 12 ژوئن 1888 حالت چهره یک بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون را به شرح زیر توصیف کرد:
“ماهیچه های صورت بی حرکت هستند، ظاهر صورت در همه حال شکل ثابتی به خود می گیرد، به طوری که فرد گویی همیشه ماتم زده است.” این حالت چهره در ابتدا مورد توجه قرار نگرفته بود و در تعریف و علائم پارکینسون ذکر نشده بود. مارتین شارکو اولین کسی است که به این موضوع اشاره کرد و معتقد است که توجه به این ویژگی خاص می تواند در تشخیص پارکینسون موثر باشد و رابطه ای متقابل بین افسردگی و پارکینسون وجود داشته باشد.
اعضای خانواده و دوستان نزدیک فرد با شناختی که از او دارند متوجه تغییر در حالت فرد می شوند. آن ها متوجه می شوند که فرد بیمار که در گذشته حس شوخ طبعی داشته است دیگر لبخند نمیزند و از نظر احساسی نسبت به وقایع اطرافش بی تفاوت شده است. و گاهی اوقات حالت صورت فرد به اصطلاح “پوکر” مانند شده است.
بدن خمیده، گفتار آرام و کاهش حرکات خود به خودی که در برخی از افراد مبتلا به افسردگی شدید دیده می شود ممکن است با بیماری پارکینسون در مراحل اولیه اشتباه گرفته شود. یبوست، بی خوابی و کاهش وزن از دیگر شکایات مشترک بین افراد مبتلا به افسردگی و پارکینسون هستند. خستگی، از دست دادن حس شادی، و افزایش اضطراب اغلب به خاطر چیزهای بی اهمیت، علائم غیراختصاصی اولیه بیماری پارکینسون هستند که ممکن است نشان دهنده افسردگی نیز باشند.
ارتباط بین افسردگی و پارکینسون
افسردگی در بیماری پارکینسون شایع است و ادعا شده است که بیشتر از سایر اختلالات فیزیکی ناتوان کننده مزمن مانند آرتریت روماتوئید رخ می دهد. همانطور که اختلال حرکتی در طول زمان بدتر می شود، فراوانی افسردگی افزایش می یابد و ممکن است افکار خودکشی به سراغ بیمار بیاید. با این حال، افسردگی شدید روان پریشی تنها در حدود 5 درصد از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون رخ می دهد و خودکشی نادر است. اضطراب و بی تفاوتی نیز رایج است. افسردگی می تواند به طور موقت کندی و سفتی را افزایش دهد و احتمال وقوع زوال عقل را در بیماری پارکینسون افزایش دهد.
با توجه به رابطه متقابل افسردگی و پارکینسون بسیاری از متخصصان مغز و اعصاب بر این باورند که مهارکننده‌های بازجذب نورآدرنرژیک مانند میرتازاپین و ونلافاکسین و آگونیست‌های دوپامین مانند پرامی‌پکسول نسبت به مهارکننده‌های بازجذب سروتونین، داروهای ضد افسردگی مؤثرتری برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون هستند.
