در واقع، این یک تصور غلط رایج است.مهمترین ویژگی متمایز کننده در حال حاضر وزن بیمار است. اجازه دهید به روشن شدن تمایز بین بی اشتهایی و پرخوری عصبی کمک کنم، رفتارهای مرتبط با بی اشتهایی و پرخوری عصبی اغلب مشابه هستند.
وزن بیمار در بی اشتهایی عصبی چقدر است؟
عامل متمایز کننده بین این دو بیماری میزان کاهش وزن در بیمار است. تشخیص بی اشتهایی فقط برای یک بیمار کم وزن اعمال می شود. به عنوان مثال، فردی که درگیر پرخوری یا پاکسازی ( مانند استفراغ ) است که کمتر از 85 درصد وزن طبیعی مورد انتظار از نظر سن خود دارد، معیارهای تشخیصی بی اشتهایی عصبی را برآورده می‌کند، در حالی که یک فرد با وزن طبیعی که رفتاری مشابه دارد، مبتلا به پرخوری عصبی تشخیص داده می‌شود.
طبق یک مطالعه در سال 2019، از هر 100 زن، 8 نفر و از هر 100 مرد، 2 نفر در طول زندگی خود دچار اختلالات خوردن می شوند. اختلالات خوردن گروهی از شرایط سلامت روان هستند که شامل مشکل در غذا خوردن می شود و می تواند منجر به عوارض جسمی قابل توجهی شود.
میانگین شروع اختلالات خوردن 18 سال است. اختلالات خوردن یک انتخاب سبک زندگی نیست. این اختلالات به شدت احساسات، افکار و رفتارهای غذایی فرد را مختل کنند.
حدود 40 تا 60 درصد از افرادی که به دنبال درمان بی اشتهایی هستند ممکن است رفتارهای پرخوری/ پاکسازی داشته باشند. بنابر این رفتار پاکسازی ممکن است در بی اشتهایی عصبی نیز وجود داشته باشد.
در واقع، زمانی که فرد دچار کمبود وزن بیمار با شدت زیاد است، ممکن است بی اشتهایی عصبی تشخیص داده شود، اما اگر علائم پس از افزایش وزن بیمار ادامه پیدا کند، تشخیص پرخوری عصبی دریافت می شود.
تحقیقات نشان داده است که تقریباً 20 تا 50 درصد از بیمارانی که مبتلا به بی اشتهایی تشخیص داده شده اند، در برخی مواقع مبتلا به پرخوری عصبی تشخیص داده می شوند، در حالی که تقریباً 25 تا 30 درصد از مبتلایان به پرخوری عصبی دارای سابقه بی اشتهایی هستند.
