پرخوری و وزن
موضوع کاهش وزن و اختلال پرخوری موضوعی بسیار مشکل ساز است. وزن و پرخوری به هم مرتبط هستند، اما اگر فرد دیگر پرخوری نکند، حتی اگر وزنش بالا بماند، می توان آن را بهبود یافته از اختلال پرخوری در نظر گرفت. در معیار تشخیص اختلال پرخوری معیار وزن وجود ندارد؛ یک فرد ممکن است پس از درمان اختلال پرخوری چاق باشد و اختلال خوردن نداشته باشد.
اختلال پرخوری با اپیزودهای منظم پرخوری، بدون جبران مشخص می شود. در نتیجه، اختلال پرخوری اغلب منجر به افزایش وزن می شود و بسیاری از اثرات فیزیکی این اختلال با افزایش وزن همراه است.
اثرات فیزیکی مرتبط با اختلال پرخوری عبارتند از:
- چاقی
- فشار خون بالا، کلسترول بالا، منجر به خطر سکته مغزی و/یا حمله قلبی می شود
- بیماری قلبی
- بیماری کیسه صفرا
- استئوآرتریت
- خستگی و بی حالی
- نفخ، ناراحتی جسمی، سوزش سر دل، اسهال
- مشکلات کلیوی، نارسایی کلیه
- دیابت نوع 2
- سلامت ضعیف استخوان، درد مفاصل، درد عضلانی
- اختلالات پوستی
- مشکل در خواب، آپنه خواب
- سیکل قاعدگی نامنظم در زنان
- مسائل باروری
اثرات روانی مرتبط با اختلال پرخوری عبارتند از:
- اضطراب
- افسردگی
- عزت نفس پایین، تصویر بدنی ضعیف
- وسواس اجباری
- احساس شرم، انزجار یا گناه، به ویژه پس از پرخوری
- ناراحتی از رفتارهای غذایی فرد
- انزوای اجتماعی و تنها خوردن برای پنهان کردن عادات غذایی
- نسبت به وزن و ظاهر بدنی بسیار حساس است
- افکار خودکشی و افزایش خطر خودکشی
توجه به این نکته مهم است که در حالی که اختلال پرخوری با خوردن مقادیر زیادی غذا همراه است، همه مبتلایان اضافه وزن ندارند. در واقع، افراد پرخور می توانند دارای وزن طبیعی، اضافه وزن یا چاق باشند.
کودکان و نوجوانان مستعد ابتلا به تعدادی از عوارض پزشکی مرتبط با اختلال پرخوری هستند. در صورت عدم درمان، عوارض می توانند ادامه داشته و بدتر شوند و احتمال بیماری و بیماری مادام العمر به دلیل عادات غذایی ناکارآمد وجود دارد.
