بی اشتهایی عصبی (آنورکسیا) یکی از آزاردهنده ترین و مرگبارترین شرایطی است که روانپزشکان در کار بالینی خود با آن مواجه هستند. درمان آنورکسیا کار ساده ای نیست. افرادی که از بی اشتهایی رنج می برند به ندرت به دنبال مراقبت از وضعیت خود هستند، زیرا بینش ضعیف در مورد بیماری و مقاومت در برابر درمان از ویژگی های این بیماری است.
اختلال در رفتار خوردن تنها یکی از جنبه های متعدد این وضعیت فوق العاده پیچیده است که اغلب با اضطراب شدید، تفکر هذیانی، اختلال شناختی، تحریک پذیری، افسردگی شدید و افکار خودکشی همراه است. این علائم اغلب به اشتباه به عنوان سرپیچی تعبیر می‌شوند، که می‌تواند احساس ناامیدی، درماندگی و حتی خشم را در کسانی که در تلاش برای کمک هستند، تقویت کند.
مدل‌های مرسوم درمان آنورکسیا به دنبال افزایش مصرف غذا و رسیدن به وزن طبیعی بدن هستند، اما از آنجایی که مشخصه اصلی بی‌اشتهایی عصبی، امتناع یا ناتوانی از خوردن غذای کافی برای حفظ عملکردهای بدن سالم است، افزایش مصرف غذا کار آسانی نیست.
علائم و نشانه های بی اشتهایی عواقب قابل پیش بینی گرسنگی هستند. هنگامی که مغز و بدن فاقد مواد اساسی لازم برای عملکرد صحیح باشند، طبیعتاً مجموعه ای از مشکلات رفتاری، شناختی، عاطفی و فیزیولوژیکی ایجاد می شود.
کمک به درمان آنورکسیا با مکمل های غدایی
رفع سوءتغذیه زمینه‌ای با مکمل‌ها، از جمله مواد مغذی ضروری مانند اسیدهای آمینه، ویتامین‌ها و اسیدهای چرب است که بیماران در ابتدا بیشتر از گسترش رژیم غذایی آنها را می‌پذیرند و تحمل می‌کنند. وقتی بیماران می گویند که نمی توانند غذا بخورند زیرا غذا به معده آنها آسیب می رساند.
پزشکان برای بیمار خود توضیح می دهند که سوءتغذیه به طور طبیعی توانایی بدن برای تولید مولکول های مورد نیاز برای پردازش غذا در دستگاه گوارش را کاهش می دهد. بنابرین آنزیم های گوارشی و سایر مکمل های حمایتی را تجویز می کنند.
اصلاح کمبود مواد مغذی می تواند به بهبود شناخت، خلق و خو و علائم گوارشی کمک کند و راه را برای استراتژی های مبتنی بر غذا و سایر گزینه های درمانی شخصی، از جمله روان درمانی و دارو هموار کند. یکی از نمونه‌های جالب مداخله‌ای که پزشکان در درمان آنورکسیا مفید می دانند، لیتیوم درمانی تغذیه‌ای است.
پزشکان استدلال می‌کند که لیتیوم، یک عنصر کمیاب که به طور طبیعی در آب و خاک یافت می‌شود، یک ماده معدنی ضروری برای سلامت عصبی است و معتقداند که بسیاری از مردم دچار کمبود این ماده معدنی هستند. او دریافت که “میکرو دوز” تنها دو میلی گرم در روز برای بسیاری از بیماران از طریق تثبیت خلق و خو، تعدیل تکانشگری و کاهش تفکر خودکشی ایمن و مفید است. این مقدار به مراتب کمتر از کمترین دوز دارویی لیتیوم است که به عنوان تثبیت کننده خلق و خو تجویز می شود.
کیفیت تغذیه به ندرت در درمان آنورکسیا یا بی اشتهایی عصبی مهم تلقی می شود. افراد مبتلا به بی اشتهایی باید صرفاً از یک رژیم غذایی نامحدود استفاده کنند که حاوی کالری کافی برای بازگرداندن وزن طبیعی بدن باشد.
یکی از ناامیدکننده‌ترین شیوه‌هایی که در درمان آنورکسیا می‌بینم این است که بیماران بستری در بیمارستان‌ها معمولاً ملزم به خوردن همه غذاهایی هستند که در این واحد برای آنها سرو می‌شود، زیرا امتناع از هر موردی به عنوان رفتار ناسازگار با اختلالات خوردن تلقی می‌شود. متأسفانه، این رژیم های بیمارستانی شامل بسیاری از مواد غذایی با ارزش غذایی کم یا بدون ارزش غذایی هستند و حاوی موادی هستند که بر خلاف تغذیه مطلوب و سلامت مغز عمل می کنند، مانند کلوچه ها، آب میوه ها و محصولات غلات فرآوری شده.
