به طور سنتی در درمان اختلال خوردن (ED) فرض بر این است که بیماران از تمرینات ورزشی برای جبران افزایش مصرف غذا استفاده می کنند، بنابراین باید از ورزش خودداری کنند. ورزش بیش از حد و پاکسازی از طریق ورزش ویژگی‌های مشترک در همه اختلالات خوردن هستند و این اقدامات بسیار ناسالم اغلب برخی از آخرین علائمی هستند که در طول بهبودی فروکش می‌کنند. میزان ورزش بیش از حد، و همچنین نارضایتی از تصویر بدن نشانه هایی هستند که نشان می دهند که آیا اختلال خوردن فرد عود می‌کند یا خیر، 52 درصد از افرادی که در ابتدا از اختلال خوردن بهبود یافته‌اند دوباره بیماریشان عود کرد! با توجه به این آمار منطقی است که درمان اختلالات خوردن شامل عدم دسترسی به ورزش باشد.
با این حال، دو مشکل عمده در مورد منع یا محدود کردن قابل توجه ورزش در طول درمان اختلالات خوردن وجود دارد. اولاً، با ورزش نکردن در طول دوران نقاهت، بیماران مبتلا به اختلال خوردن اغلب مطمئن نیستند و حتی می‌ترسند که چگونه حرکت فیزیکی را به زندگی روزمره خود وارد کنند. این می‌تواند منجر به پرهیز طولانی‌مدت از ورزش شود که نارضایتی از تصویر بدن آنها را تشدید می‌کند و باعث بازگشت مجدد به غذا خوردن بی‌نظم می‌شود.
دوم اینکه تحقیقات علمی نشان می دهد که ورزش در طول بهبودی اختلال خوردن نتایج درمان را از نظر جسمی و ذهنی بهبود می بخشد. در این مقاله به علم چگونگی سودمندی ورزش برای بهبود اختلال خوردن می پردازیم، و توضیح می دهیم که چگونه دو مرکز پیشرو درمان اختلال خوردن با گنجاندن ورزش به عنوان بخشی استاندارد از درمان برجسته می شوند.
فواید ورزش برای بهبود اختلال خوردن
برای بسیاری تعجب آور است، چندین مطالعه علمی وجود دارد که نشان می دهد چگونه ورزش از بهبود اختلال خوردن پشتیبانی می کند. یک گروه تحقیقاتی برنامه ورزشی متشکل از چهار کلاس هفتگی را برای بهبودی 127 زن که تحت درمان در خانه قرار گرفته بودند را مورد بررسی قرار دادند که آیا ورزش باعث بهبودی می شود یا خیر؟ در مقابل گروه دیگری از زنان تحت درمان نیز که برنامه ورزشی نداشتند مورد بررسی قرار گرفتند. زنانی که در برنامه ورزشی بودند، کاهش قابل‌توجهی در افکار اجباری در مورد ورزش داشتند و به‌طور چشمگیرتر، زنانی که بی‌اشتهایی عصبی داشتند 40 درصد بیشتر افزایش وزن داشتند. به عبارت دیگر، ورزش در طول ریکاوری اختلالات خوردن هم بهبود روانی و هم فیزیکی آنها را تقویت می کند. ما می دانیم که ورزش برای مغز و بدن ما عالی است. هم در حین و هم بعد از ورزش، مغز ما اندورفین بیشتری تولید می‌کند و سیگنال‌های انتقال‌دهنده عصبی دوپامین را افزایش می‌دهد، که هر دو به خوبی شناخته شده‌اند که بهزیستی را افزایش می‌دهند. ورزش همچنین عملکرد شناختی را بهبود می بخشد و حتی ساختارهای مغز ما را تغییر می دهد که طرز تفکر ما را شکل می دهد. تغییر طرز فکر ما احتمالاً یکی از راه‌های اصلی است که ورزش به بهبود اختلال خوردن کمک می‌کند. در واقع، برنامه تمرینی اجرا شده به عنوان بخشی از مطالعه، دارای دوره‌های زمانی برای انعکاس بود که شرکت‌کنندگان را وادار می‌کرد تا به شکلی جدید و متفاوت متوجه بدن خود شوند. بیایید برخی از مؤلفه‌هایی را که ممکن است زمینه ساز این فرآیند تغییر شناختی باشد و اینکه چگونه می‌تواند به بهبود موفقیت‌آمیز ED کمک کند، بررسی کنیم.
حرکت فیزیکی ذهن ما را با بدنمان هماهنگ می کند
یک چالش بزرگ برای افراد مبتلا به ED کاهش حس شنود آنهاست. Interoception توانایی درک نشانه های درونی شما مانند گرسنگی، تشنگی و ضربان قلب است که به احساس و رفتار ما شکل می دهد. افراد مبتلا به ED توانایی کمتری در تشخیص دقیق بدن خود دارند و این امر باعث می‌شود که تشخیص زمانی که بدنشان مثلاً گرسنه است را برایشان دشوارتر کند. ورزش این پتانسیل را دارد که آگاهی بینابینی آنها را افزایش دهد، در نتیجه توانایی آنها را برای تشخیص احساس گرسنگی و خستگی بهبود می بخشد، که از تغییرات رفتاری (مانند غذا خوردن و استراحت) حمایت می کند. اما ورزش تنها در صورتی می تواند آگاهی بینابینی را افزایش دهد که به صورت آگاهانه انجام شود. ورزش ذهنی شامل توجه به نحوه حرکت بدن و مشاهده احساس شما قبل، حین و بعد از حرکت است. یکی از مؤلفه‌های حیاتی مطالعه فوق، تلاش مستمر برای تسهیل بازتاب در حین و بعد از تمرین بود. در این فرآیند، افراد نه تنها در درک نشانه‌های درونی بهتر می‌شوند، بلکه در مورد معنا و هدف این نشانه‌ها نیز تأمل می‌کنند. این یک گام مهم در برقراری ارتباط مجدد با بدن شما و دور شدن از رفتار ED و زیر سوال بردن آن است.
ورزش می تواند به ما کمک کند تا با مکانیسم های مقابله ای ناسازگار خداحافظی کنیم
“ما معتقدیم … که ترکیب حرکت در روند بهبودی (زمانی که فردی از نظر پزشکی پایدار است) برای از بین بردن این باور اختلال خوردن بالقوه که هدف حرکت تنها سوزاندن کالری یا دستکاری بدن است، عمل می کند.” جنیفر گائودیانی، موسس و مدیر پزشکی کلینیک گائودیانی.
ورزش توسط بسیاری از افراد مبتلا به ED مورد سوء استفاده قرار می گیرد زیرا به عنوان مکانیزم مقابله ای عمل می کند. در مواجهه با پریشانی عاطفی و عدم اطمینان، افراد مبتلا به ED اغلب به ورزش روی می آورند تا تنها چیزی را که در دسترس آنها به نظر می رسد کنترل کنند: بدنشان. بنابراین یکی از مؤلفه‌های اصلی بهبودی، جدا کردن ورزش از رفتار ED آنها و یافتن مکانیسم‌های مقابله‌ای جدید است که سالم‌تر و مؤثرتر هستند (مثلاً ذهن آگاهی و ژورنال). این فرآیند بخشی از جلسات درمانی است، اما به گفته دانشمندان، می‌تواند با گنجاندن حرکت در برنامه درمانی، بیشتر بهبود یابد. بیماران باید یاد بگیرند که چگونه حرکت کنند و در عین حال مکانیسم‌های مقابله‌ای جدید پیدا کنند. بیماران باید یاد بگیرند با ورزش بیش از حد از بدن خود سوء استفاده نکنند.
گنجاندن ورزش به افراد استقلال می دهد
تحقیقات نشان می‌دهد که وقتی بیماران در برنامه بهبودی خود احساس استقلال داشته باشند، انگیزه آنها برای پایبندی به درمان افزایش می‌یابد این حالت ذهنی به عنوان «مشارکت فعال» نیز نامیده می‌شود. با دادن دسترسی به ورزش به شیوه ای ساختاریافته و هدایت شده از بیماران دعوت می شود که درمان را چیزی ببینند که به نفع آنها است و نه علیه آنها. مشارکت فعال در تعیین اهداف درمان و ایجاد رابطه اعتماد بیشتر بین متخصص مراقبت های بهداشتی و بیمار برای بهبود نتایج درمان شناخته شده است. «…اگر حرکت یک ابزار خودمراقبتی لذت‌بخش یا مفید است و به ارزش شخصی بیمار مرتبط است، ما می‌خواهیم راه‌هایی پیدا کنیم تا به شیوه‌ای بدون اختلال به ادغام آن در زندگی احترام بگذاریم.» -دکتر. جنیفر گائودیانی، موسس و مدیر پزشکی کلینیک گائودیانی. ایجاد اختیار و انتخاب برای بیماران مستلزم آن است که تیم درمان بیمار را فردی توانا ببیند که می تواند تحت شرایط مناسب بهبود یابد. متأسفانه، این طرز فکر غالب در میان متخصصان مراقبت های بهداشتی نیست، و به بیماران ED اغلب گفته می شود که هرگز بهبود نخواهند یافت، و همچنین اجازه ندارند هیچ ورودی معنی داری به برنامه درمانی خود ارائه دهند. بارها و بارها، این رویکرد ردکننده انگیزه درونی بیماران را برای دریافت و پایبندی به بهبودی متوقف می‌کند.
ورزش می تواند برای بسیاری از بیماران اختلال خوردن تفاوت ایجاد کند، اما ما باید محتاط باشیم
بر اساس شواهد علمی برنامه های ورزشی پتانسیل بسیار زیادی در حمایت از بهبودی سالم از ED دارند، و این روزها مهم است که در نظر گرفته شود. در طول همه گیری کوید 19، تعداد افراد مبتلا به ED افزایش یافت، اما علیرغم تلاش های تحقیقاتی، هنوز کمتر از 50٪ از افراد بهبود می یابند که بسیاری از آنها عود خواهند کرد. در حال حاضر، دو درمان مبتنی بر شواهد برای ED وجود دارد: درمان شناختی رفتاری برای بزرگسالان و درمان مبتنی بر خانواده برای کودکان و نوجوانان. با این حال، بسیاری از بیماران این روش‌های درمانی مبتنی بر شواهد را دریافت نمی‌کنند، یا به این دلیل که اصلاً نمی‌توانند به درمان دسترسی داشته باشند یا به این دلیل که درمانی که دریافت می‌کنند از سوی متخصصان بدون تخصص در اورژانس است. از این منظر، وسوسه انگیز است که به ورزش به عنوان یک داروی جدید در دسترس برای درمان های ED فکر کنیم. با این حال، بسیار مهم است که ما برای اطمینان از اینکه پیاده سازی به درستی انجام می شود، احتیاط کنیم. این امر مستلزم آموزش مناسب متخصصان مراقبت های بهداشتی است که به گفته دکتر جیمز لاک، محقق و روانپزشک دانشگاه استنفورد، در حال حاضر فاقد آن است: «وقتی صحبت از اختلالات خوردن به میان می آید، اکثر درمانگران در استفاده از روش های درمانی مبتنی بر شواهد آموزش ندیده اند. آنها در نهایت به باورهای [حرفه‌ای] خود تکیه می‌کنند، که ثابت نشده است. این چالش بیشتر بر اهمیت ترکیب برنامه‌های تمرینی آگاهانه که توسط متخصصان هدایت می‌شوند، تأکید می‌کند که می‌توانند تشخیص دهند که چه زمانی حرکت می‌تواند برای بیمار ED مفید باشد. برای شروع بهبودی، افراد مبتلا به ED باید دوباره فکر کنند که چرا ورزش می کنند. در طول بیماری، ورزش راهی برای کنترل است. در طول دوره بهبودی، می تواند بخشی از یک سبک زندگی سالم و سرگرم کننده باشد. گفتن این انتقال ذهنی بسیار ساده تر از انجام آن است و نیاز به حمایت عظیم متخصصان مراقبت های بهداشتی، اعضای خانواده و دوستان دارد.
