علاقه به فیلم دیدن بعد از بهبودی بی اشتهایی عصبی
اخیرا خانواده نوجوانی که چند ماهی است از مرحله حاد آنورکسیا نروزا بهبودی یافته است، با من درباره مشکل جدیدی تماس گرفتند. این نوجوان پس از بهبودی از بی اشتهایی عصبی علاقه چندانی به انجام تکالیف مدرسه ندارد و از صبح تا نیمه شب فیلم می بیند.
فرضیه های مختلفی درباره این رفتار اعتیاد گونه به فیلم دیدن مطرح است. بسیاری از روانشناسان و روانپزشکان، اختلالات خوردن را یک مکانیسم دفاعی مقابله ای با اضطراب و افسردگی می دانند. وقتی بیمار این مکانیسم مقابله ای را از دست می دهد، ممکن است برای کاهش اضطراب و افسردگی رو به رفتار دیگری بیاورد. این رفتار ممکن است فیلم دیدن باشد.
آیا فیلم دیدن ممکن است یک اعتیاد باشد؟
تماشای فیلم را می‌توان اعتیاد در نظر گرفت، زمانی که در زندگی روزمره اختلال ایجاد کند، عواقب منفی داشته باشد و حتی در صورت تمایل، ترک آن دشوار باشد. تماشای بیش از حد فیلم می‌تواند منجر به مشکلات سلامت جسمی و روانی، از جمله اختلالات خواب، افسردگی و کاهش دامنه توجه شود. آزاد شدن دوپامین در طول تماشای فیلم می‌تواند احساسی رضایت‌بخش، مشابه با موادی با خواص اعتیادآور، ایجاد کند.
نشانه‌های اعتیاد به تماشای فیلم:
- رفتار وسواسی:تجربه میل یا هوس شدید برای تماشای فیلم، حتی زمانی که راحت یا مورد نظر نیست.
- علائم ترک:احساس اضطراب، بی‌قراری یا تحریک‌پذیری در هنگام عدم توانایی در تماشای فیلم.
- از دست دادن کنترل:دست کشیدن از تماشای فیلم یا محدود کردن مدت زمان صرف شده برای تماشای آن دشوار است.
- نادیده گرفتن مسئولیت‌ها: اولویت دادن به تماشای فیلم نسبت به وظایف مهم، مانند کار، مدرسه یا تعهدات اجتماعی. پیامدهای منفی:تجربه اختلالات خواب، تغییرات خلقی یا سایر اثرات منفی در نتیجه تماشای بیش از حد فیلم.
تحمل:نیاز به تماشای فیلم‌های بیشتر و بیشتر برای رسیدن به همان سطح رضایت.
شباهت‌های بین اختلالات خوردن و اعتیاد به مواد مخدر
اختلالات خوردن و اعتیاد به مواد مخدر به طرز شگفت‌آوری اشتراکات زیادی دارند. هر دو می‌توانند از تجربیات آسیب‌زا یا استرس‌زا، ژنتیک و/یا تجربیات و ویژگی‌های شخصی ناشی شوند. علاوه بر این، افراد مبتلا به اختلالات خوردن یا اعتیاد به مواد مخدر معمولاً اختلالات همزمانی مانند افسردگی، اضطراب، ADHD یا PTSD دارند.
ارتباط بین اعتیاد و اختلالات خوردن
اختلالات خوردن و سوء مصرف مواد رابطه نزدیکی با یکدیگر دارند. همانند سایر اختلالات روانی، ابتلا به اختلال خوردن می‌تواند خطر تلاش فرد برای خوددرمانی با مواد مخدر یا الکل برای کاهش علائم خود را افزایش دهد.
در صورت خوددرمانی، خطر ابتلا به وابستگی یا اعتیاد بسیار زیاد است زیرا بیماران به علائم خفیف یا تغییر یافته عادت می‌کنند.
علاوه بر این، برخی از داروها در واقع می‌توانند از اختلال خوردن پشتیبانی کنند، مانند محرک‌هایی مانند آدرال، مت و کوکائین که همگی بدون احساس اثرات منفی، اشتها را سرکوب می‌کنند. سایر مواد، مانند الکل و سایر داروهای ضد افسردگی، با تسکین استرس و اضطراب پیرامون غذا به افراد مبتلا به اختلالات خوردن کمک می‌کنند.
یک مطالعه در سال ۲۰۱۳ نشان داد که افراد مبتلا به اختلالات خوردن پنج برابر بیشتر از افراد بدون این اختلالات، احتمال سوء مصرف الکل یا مواد مخدر غیرقانونی را دارند. مشخص شد که ۵۰٪ از افرادی که اختلال خوردن داشتند، در مقایسه با ۹٪ از جمعیت عمومی، از مواد مخدر و الکل سوء مصرف می‌کردند. از سوی دیگر، کسانی که سوءمصرف الکل یا مواد مخدر غیرقانونی داشتند، ۱۱ برابر بیشتر از کسانی که مواد مخدر مصرف نمی‌کردند، در معرض ابتلا به اختلال خوردن بودند. تا ۳۵٪ از افرادی که سوءمصرف مواد مخدر و الکل داشتند یا به آنها وابسته بودند، در گذشته اختلال خوردن داشته‌اند، در مقایسه با ۳٪ از جمعیت عمومی.
چگونه بر اعتیاد به تماشای فیلم غلبه کنیم؟
- اهداف واقع‌بینانه تعیین کنید: با تعیین اهداف کوچک و قابل مدیریت برای کاهش زمان تماشای فیلم شروع کنید.
- رفتار را جایگزین کنید: فعالیت‌های جایگزینی پیدا کنید که می‌توانند سطح مشابهی از لذت و پاداش را فراهم کنند.
- به دنبال حمایت باشید: با دوستان، خانواده یا یک درمانگر در مورد عادت تماشای فیلم خود صحبت کنید.
- تمرین انضباط شخصی: خود را به چالش بکشید تا در برابر میل به تماشای فیلم در مواقعی که قرار نیست این کار را انجام دهید، مقاومت کنید.
- مرزهایی تعیین کنید: محدودیت‌هایی را برای مدت زمانی که صرف تماشای فیلم می‌کنید تعیین کنید و به آن محدودیت‌ها پایبند باشید.
- کمک حرفه‌ای را در نظر بگیرید: اگر در تلاش برای غلبه بر اعتیاد به تنهایی هستید، از یک درمانگر یا مشاور کمک حرفه‌ای بگیرید.
منبع:
