تحلیل روانشناختی فیلم Little Miss Perfect

فیلم  Little Miss Perfect (۲۰۱۶) به کارگردانی **مارلی رودریگز**، داستان **بل**، یک دانش آموز دبیرستانی کمال گرا را روایت می کند که در تلاش برای کنترل زندگی خود، به اختلالات خوردن روی می آورد.

فیلم Little Miss Perfect نه تنها به بررسی پیامده ای روانشناختی کمال گرایی می پردازد، بلکه تأثیر فشارهای اجتماعی، خانوادگی و فضای مجازی را بر شکل گیری اختلالات روانی در نوجوانان نشان می دهد. در این مقاله، با استفاده از چارچوبهای روانشناسی، به تحلیل ابعاد مختلف شخصیت بل، علل زمینهای اختلالات او، و نقد بازنمایی این موضوعات در فیلم می پردازیم.

کمالگرایی به عنوان یک ویژگی شخصیتی پیچیده، در روانشناسی به دو شکل **سالم** (خودمدار) و **ناسالم** (جامعه مدار) تعریف می شود. در فیلم Little Miss Perfect ، بل نماد کمالگرایی ناسالم است که تحت تأثیر فشارهای بیرونی (والدین، مدرسه، رسانه ها) و درونی (نیاز به کنترل) قرار دارد.

او برای حفظ تصویر «دختر کامل» شاگرد اول، رئیس کلاس، و محبوب به طور وسواس گونه ای وزن خود را کنترل می کند. این رفتار با تعریف **کمال گرایی جامعه پسند** مطابقت دارد که در آن فرد استانداردهای غیرواقعی دیگران را درونی می کند و شکست در رسیدن به آنها را فاجعه می داند.

**مارلی رودریگز**، کارگردان فیلم، در مصاحبه ای توضیح می دهد که هدفش بررسی «نیاز به کنترل» به عنوان مکانیسم مقابله با احساس درماندگی بوده است. این ایده با نظریه های روانشناختی همسوست که آنورکسیا نروزا  را ناشی از تلاش برای کنترل محیط غیرقابل پیش بینی می دانند. بل، در مواجهه با غیبت مادر و بی تفاوتی پدر، تلاش می کند از طریق محدودیت های غذایی، بر بدن خود مسلط شود، تنها حوزه ای که فکر می کند می تواند کنترل کامل داشته باشد.

والدین بل در فیلم Little Miss Perfect یا غایب اند (مادر) یا از نظر عاطفی دور (پدر). این فقدان حمایت، با تحقیقات روانشناسی که ارتباط بین **سبک فرزندپروری آمرانه** و کمال گرایی ناسالم را نشان می دهند، هم خوانی دارد. والدین آمرانه با انتظارات غیرواقعی و انتقاد مداوم، زمینه را برای اضطراب و احساس ناکافی بودن فرزندان فراهم می کنند.

اگرچه در فیلم صراحتاً به رفتار والدین بل پرداخته نشده، اما غیبت آنها به عنوان نمادی از بی تفاوتی عاطفی تفسیر می شود که بل را به سمت جستجوی تأیید در جای دیگر (مثلاً فضای مجازی) سوق می دهد.

از سوی دیگر، **فضای آنلاین** به عنوان یک عامل تشدید کننده عمل می کند. بل با ورود به وبسایت های طرفدار آنورکسیا در معرض پیامهای مخربی قرار می گیرد که لاغری را با موفقیت برابر می دانند. این بخش از فیلم، اگرچه با کلیشه هایی مانند «یکبار دیدن تینسپو و تبدیل شدن به بیمار آنورکسیک» مورد انتقاد قرار گرفته، اما نشان دهنده تأثیر مخرب شبکه های اجتماعی بر نوجوانان آسیب پذیر است.

یکی از نقاط ضعف فیلم Little Miss Perfect ، به تصویر کشیدن **ساده انگارانه بهبودی** بل است. بنظر من بهبودی سریع او از آنورکسیا پس از چند ماه، واقع گرایانه نیست و ممکن است برای بینندگان مبتلا به این اختلال، امیدهای کاذب ایجاد کند. این در حالی است که اختلالات خوردن معمولاً مزمن بوده و درمان آنها به سالها زمان نیاز دارد.

با این حال، فیلم از نظر نمایش **فرآیند ذهنی** بل موفق عمل می کند. صحنه هایی که او «آنا» (تجسم اختلال خوردن) را میبیند یا در آینه تصویری تحریف شده از بدن خود مشاهده می کند، به خوبی حس جدایی از واقعیت و نفرت از خود را منتقل می کنند. این صحنه ها با استفاده از جلوه های بصری و بازی تاثیرگذار **کارلی رابرتز**، بیننده را به درون جهان روانی بل می کشانند.

فیلم Little Miss Perfect به طور غیرمستقیم به تناقضهای جامعه در قبال زنان اشاره دارد: از یک سو، دختران تشویق می شوند تا در همه زمینه ها عالی باشند (تحصیلی، اجتماعی، ظاهری)، و از سوی دیگر، کمال گرایی آنها به عنوان یک «مشکل» درمان می شود.

این تناقض در دیالوگهای بل مشهود است؛ مثلاً وقتی میگوید: «اگر نمی توانم کامل باشم، حداقل می توانم لاغر باشم». این جمله نشان می دهد که او از استانداردهای غیرممکن جامعه فرسوده شده و به دنبال جایگزینی برای اثبات ارزش خود است.

در همین راستا، فیلم از طریق شخصیت **لیلا** (دوست بل)، نشان می دهد که فشار برای کامل بودن تنها محدود به بل نیست، بلکه در بین همسالان او نیز گسترده است. رقابتهای تحصیلی، نیاز به محبوبیت، و ترس از قضاوت، همگی به عنوان عوامل استرس زای جمعی عمل می کنند.

«Little Miss Perfect» اغلب با فیلم های دیگری مانند **«Black Swan»** مقایسه می شود که در آنها کمال گرایی به اوج خود می رسد. اما برخلاف آن فیلم، این اثر بیشتر بر جنبه های روانشناختی و اجتماعی تأکید دارد تا دراماتیک. با این حال، برخی منتقدان معتقدند فیلم در استفاده از کلیشه هایی مانند «دختر ثروتمند با والدین غایب» یا «بهبودی معجزه آسا» ناکام می ماند.

نکته مثبت بنطر من درباره فیلم Little Miss Perfect این است که مصاحبه های کارگردان نشان می دهد که او با روانشناسان همکاری کرده تا نمایش اختلالات خوردن را دقیقتر کند. این تلاش در صحنه هایی مانند مشاوره بل با معلمش مشهود است، جایی که به جای تقلیل مشکل به یک «خطای اخلاقی»، بر اهمیت حمایت عاطفی و تغییر استراتژیهای مقابله تأکید میشود.

«Little Miss Perfect» اگرچه در برخی جنبه ها (مانند بازنمایی بهبودی سریع) دچار ساده انگاری است، اما به عنوان یک اثر مستقل، نگاهی عمیق به پیچیدگی های روانشناختی کمال گرایی و اختلالات خوردن دارد. این فیلم با ترکیب عناصر دراماتیک و تحقیقات درست روانشناسی، بیننده را به تفکر درباره فشارهای اجتماعی و خانوادگی وارد بر نوجوانان وامی دارد.

در نهایت، پیام اصلی فیلم نه نفی کمال گرایی، بلکه دعوت به بازتعریف آن به عنوان نیرویی است که باید **آگاهانه** هدایت شود، ایده ای که با نظریه های روانشناسی درباره تفکیک کمالگرایی سالم و ناسالم همسوست.