دانپزیل و بی اشتهایی عصبی

در سال‌ های اخیر، پژوهش‌ های علمی نوری تازه بر نقش مغز و سیستم‌ های عصبی در اختلالات خوردن انداخته‌ اند. یکی از یافته‌ های هیجان انگیز این است که داروی دانپزیل (Donepezil)، که به طور معمول برای درمان آلزایمر تجویز می‌شود، شاید بتواند در درمان بی اشتهایی عصبی (Anorexia Nervosa) نقشی اساسی ایفا کند.

مغز، استیل‌کولین و رفتارهای غذایی

بی اشتهایی عصبی  با تغییراتی در سیستم پاداش مغز همراه است. دانشمندان متوجه شده‌اند که در این بیماران، سطح ماده‌ای به نام استیل‌کولین در ناحیه‌ای از مغز به نام «استریاتوم» کاهش می‌یابد.  این کاهش ممکن است به شکل‌گیری رفتارهایی مانند غذا نخوردن و گرسنگی کشیدن مزمن منجر شود.

 نقش دانپزیل

دانپزیل که عملکرد اصلی‌اش افزایش سطح استیل‌کولین در مغز است، در مطالعات حیوانی توانسته علائم مشابه بی اشتهایی  عصبی را کاهش دهد.

•  در مدل‌های آزمایشگاهی، مصرف دانپزیل باعث برگشت رفتارهای ناهنجار تغذیه‌ای شده است.
•  در یک مطالعه‌ی بالینی اولیه، از میان ۱۰ بیمار مبتلا به بی‌اشتهایی شدید، ۷ نفر بهبود علائم را تجربه کردند و ۳ نفر به بهبودی کامل رسیدند.

آیا دانپزیل واقعاً ایمن است؟

مثل هر داروی دیگری، دانپزیل هم بدون عارضه نیست. برخی از عوارض رایج آن شامل تهوع، گرفتگی عضلانی و تغییرات اشتهاست . پژوهشگران هم اکنون روی نسخه‌های جدیدی از این دارو کار می‌کنند که اثرات جانبی کمتری داشته باشند.

 چشم‌ انداز

اگر مطالعات بالینی گسترده‌ تر به همین نتایج مثبت برسند، دانپزیل می‌تواند اولین درمان مبتنی بر عملکرد عصبی برای بی‌اشتهایی عصبی باشد. این موضوع نه تنها در درمان این اختلال بلکه در حوزه‌ هایی مانند اعتیاد و وسواس فکری-عملی هم امیدهای تازه‌ای ایجاد کرده است.