اختلالات خوردن

برخی از مطالعات گزارش داده اند که بین 0.7٪ تا 2.4٪ از جمعیت عمومی  اختلال بدشکل انگاری بدن یا BDD را تجربه می کنند. تصور ما از خود، به احساس ما نسبت به ظاهرمان بستگی دارد. با توجه به ماهیت تکامل انسان و فرآیندهای اجتماعی، این امر در مقطعی بر همه افراد تأثیر می گذارد. […]

اختلال بد شکل انگاری بدن (BDD) با وسواس مداوم نسبت به نقص جزیی و یا نقصی که اصلا وجود ندارد در ظاهر فیزیکی مشخص می شود. نگرانی های ظاهری عادی به یک وسواس تبدیل می شود و شروع به تداخل در زندگی فرد می کند. اختلال بد شکل انگاری بدن اکنون در گروه DSM-5 وسواس اجباری

کرونا دنیای عادی ما را به دنیای دیجیتال منتقل کرد. تغییر به تماس تصویری از بسیاری جهات سودمند بوده است و به افراد اجازه می‌دهد از خانه کار کنند و با دوستان و همکاران خود در ارتباط باشند. با این حال، جهش در تماس های تصویری عواقب و پیامدهای منفی داشته است. تمام این مدتی

جراحی لاغری به‌عنوان بهترین راه‌حل برای مشکل چاقی مرضی برای عموم به بازار عرضه شده است و تعداد زیادی از مردم پس از جراحی وزن کم می‌کنند و مشکلات پزشکی جدی ندارند. جراحی لاغری به طور اساسی زندگی شما را تغییر می دهد، اما نه لزوما به روش مثبتی که انتظار دارید. امروزه نسبت به

محققان دریافته‌اند که اکثر افرادی که به جراحی پلاستیک معتاد هستند از اختلال بدشکل انگاری بدن (BDD) رنج می‌برند، یک بیماری نسبتاً نادر با رفتارهای وسواسی که جراحان پلاستیک باید از آن آگاه باشند. این میل دست نیافتنی می تواند منجر به اعتیاد به جراحی پلاستیک شود. در جامعه مبتنی بر ظاهر، امری عادی است

همزیستی بی اشتهایی عصبی با اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) شایع است. ارتباط ژنتیکی بین این اختلالات پیدا شده است. البته ما نباید آداب غذا خوردن و ورزش اجباری بی اشتهایی عصبی را به علائم OCD نسبت دهیم. OCD به طور کلی مانعی برای درمان بی اشتهایی عصبی نیست، و ما باید تصمیم بگیریم که کدام

برای درمان بهبود بی اشتهایی عصبی شاید راه های زیادی وجود نداشته باشد و مشکلات زیادی پیش روی کسی است که دچار اختلال خوردن است و همین امر موجب دلسرد شدن بیمار می شود. اما در واقع بیشتر، شاید همه موانع بر سر راه بیماران به یک چیز ختم می شود:ترس از چاق شدن. بیماران

اخیراً در رابطه با افراد مبتلا به اختلالات خوردن و کسانی که از آنها مراقبت می کنند، یعنی والدین، شرم و سرزنش زیاد شده است. من مدت‌هاست که به بیماران مبتلا به اختلالات خوردن کمک می کنم که خود را سرزنش  نکنند یا از این که چه کسی هستند، نیازهایشان چیست و از احساسات خود

ترس از غذا یک علامت همیشگی در بسیاری از اختلالات خوردن از جمله بی اشتهایی عصبی ، پرخوری عصبی و اختلال محدود کننده- اجتنابی از غذاست. برای افرادی که در حال بهبودی از یک اختلال غذایی محدود کننده هستند، یکی از اجزای مهم درمان آنها مواجهه با ترس از غذا و غذاهای ترسناک خود است.

موضوع کنترل پرخوری عصبی یک دغدغه همیشگی مبتلایان به اختلال پرخوری یا بولیمیاست. پرخوری عصبی یک اختلال سلامت روان است که می توان آن را مدیریت کرد. پرخوری عصبی یک اختلال خوردن است که شامل الگویی از پرخوری و رفتارهای پاکسازی اجباری است. پرخوری زمانی اتفاق می افتد که مقدار زیادی غذا در مدت کوتاهی