آرمیتا ( اسم مستعار) با مچ بند هوشمند بر دست و مادرش برای اولین بار در جلسه روان درمانی مبتنی بر خانواده FBT در کلینیک حضور یافتند. آرمیتای ۱۵:ساله از چند سال پیش علاقه زیادی به ورزش کردن پیدا کرده بود و دوست دارد در آینده مربی ورزش و فیتنس شود.
متاسفانه او همزمان با ورزش زیاد غذای خود را محدود کرده است و دچار آنورکسیا نروزا یا همان بی اشتهایی عصبی شده است. علائم سوءتغذیه و تحریک پذیری زیاد خانواده را نگران کرده بود و برای دریافت کمک به من مراجعه کردند.
چیزی که مادر را بسیار نگران کرده بود استفاده زیاد آرمیتا از مچ بند هوشمند بود. مادر می گفت: آقای دکتر هر چند قدم برمیداره به این مچ بند نگاه می‌کنه ببینه چند قدم شده، اگه یه روز نتونه ۲۰۰۰۰ قدم برداره ناراحت میشه و داد و بیداد می کنه و دیگه غذا نمیخوره.
آرمیتا می گفت : نمیتونم مچ بند رو از خودم جدا کنم ،مثل معتاد شدم تا بهش نگاه نکنم تعداد قدم ها رو نبینم ، آروم نمیشم.
همانطور که مشخص است استفاده وسواسی از مچ بند هوشمند نه تنها کمکی به سلامت آرمیتا نکرده است، بلکه آور از نگران تر کرده است. تاکید زیاد بر کالری سوزی با برداشتن قدم های بیشتر و وسواس تعداد قدم‌ها روی غذا خوردن او نیز اثر منفی گذاشته است. محدودیت غذا آرمیتا را در چاله سوءتغذیه ناشی از آنورکسیا نروزا انداخته است.
اگر شما کسی هستید که بدون استفاده از کالری شمار و مچ بند هوشمند دچار اضطراب می شوید ، بهتر است درباره ادامه استفاده از آن تجدید نظر کنید. اگر در اطرافیان یا فرزندان می‌بینید که کالری شماری و قدم شماری یک عادت روزمره است ، بهتر است با یک روان درمانگر اختلالات خوردن مشورت کنید.
پیشگیری از بروز یک اختلال بی اشتهایی عصبی راحت تر از درمان پیچیده آن است.
