اخیرا بیماری را ویزیت کردم که در دوران کودکی مشکلات متعددی را پشت سر گذاشته بود. کودکی او همزمان با بیماری سخت مادرش بود و تمام سالهای کودکی او با غم بیماری مادر اجین شده بود. او برای تسکین ناراحتی به غذا پناه می برد و کم کم غذا برای او دوست محبوبی شده بود.
شکایت او اینگونه بود :
آقای دکتر وقتی از سرکار می رسم خونه میرم سراغ یخچال و بوفه غذا ها در کابینت. اول که شروع به خوردن خوراکی میکنم حس خوبی بهم دست میده، بعد کم کم سرعت غذا خوردن زیاد میشه تا جایی که دیگه نمی‌فهمم چکار دارم می کنم. در حین غذا خوردن یک حس خلسه و رهایی بهم دست میده، یهو میبینم با سرعت زیاد در حال بلعیدن غذا و خوراکی هستم و نمیتونم غذا خوردن رو کنترل کنم. بعدش احساس غم و اندوهی شدید تمام بدنم رو درگیر می‌کنه و از شدت غم شروع به گریه کردن می کنم. و در نهایت عذاب وجدان و احساس گناهی نابخشودنی تمام وجودم رو میگیره.
از گفته های بیمار می توانیم ویژگی های یک پرخوری را بشماریم:
۱. خوردن مقدار زیاد خوراکی و غذا
۲. حس خوب در آغاز پرخوری
۳ غذا خوردن با سرعت زیاد و احساس عدم کنترل بر غذا خوردن
۴. احساس بی حسی و خلسه در حین پرخوری
۵. احساس غم و اندوه ناشی از پرخوری
۶. عذاب وجدان و احساس گناه پس از پرخوری
اگرچه ممکن است در برخی بیماران همه این موارد رخ ندهد ولی اغلب با چند ویژگی فوق پرخوری را تجربه می کنند.
